O.k., laten we eerlijk zijn, Moskou staat er om bekend dat het niet bepaald een veilige stad is. Vooral voor Aziaten, vooral Aziaten uit het voormalige Sovjet Unie worden hier gediscrimineerd. Maar ook de gemiddelde Europeaan wordt wel eens belazerd,berooft of voor gek gezet. Zo is het mij wel eens overkomen dat ik in een vrij benarde situatie ben terecht gekomen. Vind ik zelf op zich niet zo een probleem, omdat ik tot dusver er altijd veilig en zonder kleerscheuren ben afgekomen. Ik ben hier bijna beroofd, een vriend van mij is berooft en ik ben hier meerdere malen afgezet door de politie. Maar dit is een lachertje ten opzichte van de Aziaten. Zo is mijn oude ex-kamergenoot/mijn Zuid Koreaanse studie genoot, nu al een bekende bij verschillende politiebureaus. Helaas voor hem komt hij er niet voor de gezelligheid.
Mijn eerste ervaring met de nare kanten van Moskou was bij de Ikea. Ik moest wat spulletjes kopen voor mijn kamertje (oh, wat een verrassing dat je dan bij de Ikea terecht komt). Na alles te hebben gekocht wat ik nodig had, stond ik met mijn handen vol bij de bushalte te wachten. Eerst een half uurtje gewacht omdat, ik bij de bushalte van de Ikea ingang zat te wachten. Dit was de laatste bushalte en dus kwamen er bussen vol mensen voorbij gereden, die hier niet meer uitgingen. Gelukkig werd ik vergezeld door een Baboeshka (omaatje), die erg vriendelijk was. Ze zat me hele levensverhalen van haar te vertellen maar ik kon er geen een van begrijpen omdat ik nog in het begin wan mijn voorbereidingsjaar was. Uiteindelijk zijn we samen naar de eerste bushalte gelopen wat een 10 minuutjes lopen was. Maar 10 minuutjes is toch wel zwaar met je handen vol met Ikea rotzooi. Hier kwam ik terecht in een massa van mensen die ook al hun inkopen hadden gedaan. Ik moest nog een paar verhaaltjes van Baboeshka naast mij aanhoren met een vriendelijke glimlach, terwijl een aantal bussen met mensenmassa’s werden volgestampt. Uiteindelijk zaten wij zo een beetje vooraan in de rij en kwam onze bus er aan. Nog voordat de bus gestopt was begonnen de mensen achter ons al te duwen. Met als gevolg was dat je vanuit alle hoeken onverwacht gestompt werd. Ja, Russen hebben ervaring met mensenmassa’s. En denk maar niet dat ik rekening met mijn baboeshka hoefde te houden. Zij en haar leeftijdsgenoten hebben al enige decennia ervaring op dit gebied en kunnen hun oude gebogen lichaampjes dusdanig wenden dat zij altijd als eerst de bus binnenkomen en dat is dus echt niet omdat de andere mensen respect voor hun hebben. Dus ik, met mijn handen vol aan Ikea spulletjes en dus compleet weerloos, moest maar allerlei ellebogen, knietjes, vuisten en kopstoten incasseren. Tijdens dit gevecht voelden ik op een gegeven moment een hand in mijn jaszak. Kon dus niet van mezelf zijn omdat mijn handen vol waren met Ikea spulletjes. Beseffend dat ik mijn handen vol had, raakte ik in een paniek en drukte mijn bovenarmen tegen mijn lichaam aan. En hebbes, ik had een onbekende arm te pakken onder mijn oksel die op zijn beurt mijn portemonnee in mijn jaszak te pakken had. Vervolgens was de massaduw op volle gang gekomen en gingen de deuren van de bus open. Hierdoor werden we (ik en de dief), tegen elkaar aangeduwd, als een verliefd Ikea-stelletje in een vacuüm de bus binnen gezogen. Vervolgens werden busdeuren praktisch tegen onze gezichten dichtgeklapt en binnen enkele seconden had ik toch een bepaald soort emotionele band gekregen met mijn berover. Na een paar intieme minuten met onze gezichten tegen het raam van de deur geplakt, heb ik toch maar besloten met gebarentaal aan te geven dat ik er toch niet zo van gediend was dat hij op mijn portemonnee lette. Uiteindelijk voelde ik mijn portemonnee weer terug in mijn jaszak vallen. Hierdoor liet ik zijn arm los. De bus begon langzaam te rijden en ik zat nu in een situatie waarbij ik niet precies wist wat ik moest doen. Ik wist nog niet het Russisch woord voor dief en hem een klap verkopen was misschien wel gevaarlijk omdat ik niet wist wat hij in zijn zakken had of misschien werken dieven hier in een georganiseerd bende Weet jij het. Ik zat nu een beetje onhandig om me heen kijken, piekerend wat ik kon doen. Toen zag ik de baboeshka van daarnet, die daar keurig een plekje te pakken had gekregen en met een soort trotse blik om zich heen kijkend, omdat zij een stoel had weten te bemachtigen. Ik keek haar een beetje geschokt aan en begon allerlei rare bewegingen maken en een paar keer naar mijn portemonnee wijzend en vervolgens naar de dief. Maar naar na een minuutje kwam ik tot het besef dat het niets ging worden. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken, was om hem duidelijk te maken dat ik van dit soort acties niet gediend was en begon hem dringend aan te staren in de hoop dat hij zich niet echt op zijn gemak voelde. En het bleek effect te hebben want de volgende bushalte ging hij eruit. En ik maar denken dat ik deze confrontatie met de dief had gewonnen, totdat ik besefte dat ik in een volgestampte en stinkende bus nog minimaal een uur moest wachten met de verhaaltjes van de baboeskha, waar ik alleen maar met een ongemakkelijke glimlach op kon reageren..
Maar er zijn wel vele handige tips om dit soort situaties te voorkomen. Zo moet je in drukke mensenmassa’s altijd extra aandacht besteden aan je portemonnee want,dit zijn altijd de situaties waarin dieven toeslaan. Draag je portemonnee het liefst in de binnenzak mocht je deze niet hebben dan hoop ik dat je de andere zakken in ieder geval kunt afsluiten. Zorg dat je niet de handen vol hebt met allerlei spullen want dan wordt je gezien als een prooi voor dieven. En het Russische woord voor dief is Вор (uitgesproken als “Wor”). Wat betreft conflicten met politie is het belangrijk om te weten dat zij weten dat jij de regeltjes niet kent en dus zullen ze alles bedenken om jou te belazeren. Wees niet bang om nee te zeggen want de kans is dat ze je oppakken/opsluiten is vrij nihil, als je natuurlijk niets gedaan hebt.
Boek: Ivan toergenjev - Dagboek van een overbodige man (1850)
Film: Aleksandr Petrovitsj Dovzjenko - De aarde (1930)
Coen
dinsdag 30 november 2010
dinsdag 23 november 2010
De mooie dingen van Rusland.
Het mooie aan Rusland is dat het immens groot is en dat reizen in Rusland ook vrij goedkoop is. Zo kun je voor 40 euro (oftewel 1700 roebel) op en neer reizen met de trein naar St. Petersburg (650 km afstand van Moskou). Het is overigens wel een kleine acht uur rijden, maar ja je hebt dan wel de mogelijkheid om andere passagiers te leren kennen. Je huurt een kamertje bij de gewenste bestemming of nog beter je zorgt dat je iemand kent die in deze stad woont. Zo kun je vrij goedkoop een weekendje doorbrengen in Rusland.
Mijn eerste tripje buiten Moskou was natuurlijk Sint Petersburg. Na een half jaar hard aan mij Russisch te hebben gewerkt, werd ik door een Fransman (Guillaume Protsenko, ja o.k. de familienaam is Oekraïens dus het is geen 100% Fransman) benaderd om samen een weekendje naar Sint Petersburg te gaan. Hij kende toevallig een actrice die hij op een van de festivals had leren kennen en we hadden dus voor de hele drie dagen een slaapplek op 200 meter afstand van het centrum. Het was begin april en aangezien de treinen pas
’s avonds reden (zodat je ’s ochtends aankomt) moesten we onze keeltjes goed opwarmen met een aantal shotjes. Overigens bleek het helemaal niet zo koud te zijn, maar ja het is altijd beter om je voor te bereiden op het ergste.
Vlug in de trein gesprongen en het kon niet veel beter. Ondanks dat de treinen er van buiten oud uitzien en naar kool stinken (alleen om warme thee te kunnen bezorgen, ja, het is echt waar!!!) zien ze er van binnen prima uit. 4 roodleren bekleedde bankjes/bedjes aan elk wand, 2 in een kleine maar comfortabele coupé. Even wennen aan onze nieuwe omgeving om vervolgens te worden verrast door twee knappe jonge dames, Jenja en Tanja, die ons kwamen vergezellen in de coupé. Eerst een introductie, vervolgens een paar drankjes uit de tas, lang leve onze goede voorbereiding en dan naar het echte niveau van Rusland Ik was nog maar in mijn voorbereidingsjaar en kende nog niet veel Russisch, dus ik voelde mee een beetje bankzitter bij een voetbal wedstrijd. Maar ja het was geen ramp, een Fransman voor de taal en een Hollander voor de consumptie en de verleidelijke oogcontacten. Dit bleek naar behoren te werken want nadat we waren gearriveerd in Sint Petersburg en uit de wagon waren gestapt hadden we nummers uitgewisseld om dit weekend nog een keertje af te spreken in Peter (kort voor Sint Petersburg).
Vervolgens zijn we naar het afspreekpunt gegaan, waar we Masha en haar vriendje Sascha zouden ontmoeten. Bij hen zouden we de komende dagen overnachten. Vanuit het afspreekpunt naar hun flatje Zoals gewoonlijk een ouderwets flatje in een oud klassiek gebouw dat toch wel een beurtje mocht gebruiken. Maar alles werkte en ik had genoeg slaapruimte, dus niks te klagen. Spullen afdroppen en gezellig gaan rondzwerven in de stad. Ik ben helaas een heleboel straatnamen en plaatsen vergeten en kan ze dus niet opnoemen. Tegen de avond kwamen we er toevallig achter dat voetbalclub Zenit Sint Petersburg in de halve finale van de UEFA Cup stond en moest spelen tegen Bayern Munchen. Het werd dus een gezellige avond in een Ierse kroeg, niet ver van het stadion, met Guilaume, Masha, Sasha, en een zus van Mascha en haar vriend Het had een hele gezellige gesprek kunnen worden maar, helaas mijn Russisch was niet up to date dus het was voor mij voornamelijk voetbal kijken. Een kleine 90 minuten later en Zenit werd finalist. Vervolgens op bezoek bij de zus van Masha, die kennelijk iets eerder met haar vriend naar huis was gegaan. Aangekomen bij het betreffende flatgebouw. Aankloppen en……. geen antwoord. Nog een keer aankloppen en we hoorden wat gestommel en toen ging de deur open en beiden waren in badpak. Ahum hallo. Kom binnen. En natuurlijk traditioneel Russisch in de keuken met de hele groep babbelen. Tegen twaalf uur met zijn allen nog de traditionele Peterburgse conditietest. Rennen om op tijd op de goede helft van de stad te zijn . Op een bepaald tijdstip ‘s nachts gaan blijkbaar alle bruggen open tot een uurtje of 5 in de ochtend en is het lastig om de overkant te bereiken. Daarna nog even in een openlucht discotheek geweest, waar je kon pingpongen, badmintonnen, en natuurlijk relaxen op een aangelegd zand met uitzicht op de kerk van de verlosser van het bloed. Klinkt zwaar maar, ik kan je zeggen dat het er allemaal erg leuk uitzag.
De volgende ochtend vroeg op. Om 10 uur je nest uit om het Peterhof te bewonderen. Hier hadden we met de dames van de trein afgesproken. Het Peterhof is een asociaal vakantiehuisje met een overdreven tuin vol fonteinen die Peter de Eerste heeft laten bouwen . De naam Hof is een woord gestolen uit de Nederlandse taal omdat, Peter in zijn tijd een bezoek heeft gebracht aan ons land, waar hij veel heeft geleerd en als klein bedankje heeft hij enkele dingen een Nederlandse woord gegeven, zo ook de burg van Sint Petersburg. Helaas waren we net te vroeg in het seizoen om de fonteinen te zien spuiten, maar ja ook zonder de actieve fonteinen is het al een indrukwekkend gezicht. Met de meisjes even door het park gewandeld en typisch Russische foto’s genomen. Dat houdt in: zoek een stukje natuur op, glimlach zo lief als je kan en je hebt een Russische foto. Na het rondwandelen, wilden we het paleis/ vakantiehuisje toch even van binnen bekijken. Tja een beetje laat want er stond inmiddels een rij van ongeveer twee uur. Maar ja, Jenja kwam op het idee om eventjes naar de wc te gaan, dat natuurlijk zich in het paleis bevond. Wij dus met zijn allen naar de wc en via de wc rechtdoor naar de hoofdingang. Tja het is aso, maar ik vind ook dat creatieve mensen die een hele troep ervaren beveiligingsmensen in het ooitje nemen, beloont moeten worden voor dappere acties zoals deze. Eenmaal in het gebouw moesten Guillaume en ik onze mond houden om onze Europeese roots te verbergen. Dat scheelde ons n.l. de helft van de entreekosten. Tja je ziet maar weer hoe de Westerse toerist hier op alle mogelijke manieren wordt afgezet. Russische prijzen staan daar in het Russisch geschreven en niet in cijfers zodat de gemiddelde toerist niets door heeft. In het paleis krijg je een rondleiding vol kunst en kitsch. Erg indrukwekkend. Die Romanov’s (Tsarenfamilie sinds Peter de Eerste) waren toch wel een tikkeltje verwend. Ik geloof wel dat de waarde van het paleis met zijn tuin ongeveer dezelfde waarde heeft als de schilderswijk om maar in de kunstgenre te blijven. Om het contrast in Rusland even duidelijk te maken zijn we om de hoek van het paleis naar een oude afgeraggelde Russische kermis gegaan. That’s Russia!!!
Hierna weer een hele tijd rondgelopen in de sprookjesstad. Ook nog langs een plaatsje geweest waar Lenin tijdens de revolutie een biertje of wodka heeft gedronken. Dit is overigens niets speciaals. Dit kom je in elke stad of wijk wel tegen maar voor mij was het de eerste keer dus leek het bijzonder. ‘S avonds nog even lekker een “eat all you can” restaurant gevonden aan de Nevski Prospekt (lees Kalverstraat) voor 12 euro de man inclusief alcohol. Dit speelde zich helaas wel 2 en een half jaar geleden af (september 2008) dus ik niet zeggen of het er nu nog is. Na het eten afscheid genomen van de dames. Verder ‘s avonds niets noemenswaardig gebeurd.
De volgende dag nog ’s ochtends even langs de Hermitage geweest waar ik tot een schokkende conclusie kwam. De Russen hebben blijkbaar ons dusdanig beroofd dat ze een hele vleugel in de Hermitage hebben gereserveerd om al hun gestolen voorraad voor mijn neus te pronken!!!! De overige zalen waren ook indrukwekkend groot, maar zoals bij elke museum is de Hermitage ook erg druk. Na een uur of 3 naar schilderijen te hebben zitten staren, hebben we toch besloten om weer wat frisse lucht te happen.
Overdag met de meisjes, Masha en Sasha nog eventjes rond gelopen door de stad. Ook nog eventjes ouderwetse Russische sigaren gerookt: Belamorkanal genaamd. Een goed recept om snel misselijk te worden. Echt ranzig, maar wel stoer. Uiteindelijk hebben we zo ontspannen rondgehangen dat we de tijd waren vergeten. Hoe laat vertrekt de trein? 7:30. Hoe laat is het? 7:10. Hoe lang is het lopen? Ongeveer 30 a 35 minuten. Dus met volgepakte rugzakken, lichtelijk aangeschoten tja toch even een paar bvo’tjes* onderweg naar binnen gewerkt, rennend door de straten van Peter. Met een knallende kop en doorweekte kleren gierend door het station gerend, en met nog 1 minuut te gaan net op tijd voor de trein (Overigens rijden de treinen altijd stipt op tijd in Rusland). We draaiden om en we zien gewoon nog een aantal groepjes rennen naar de trein. Gebruikelijk in Rusland.
Op de terugweg zaten we in een volle wagon, iedereen wilde slapen behalve Giullaume, Olga( nieuwe treinvriendinnetje) en ik .Gelukkig was de wagonbeheerdster zo vriendelijk en aangeschoten om voor een kleine 10 euro haar eigen kamertje af te staan en bood ze bovendien nog haar wijnvoorraad aan omdat wij inmiddels al weer droog waren. Uiteindelijk was Guillaume met hoofdpijn naar zijn eigen kamer teruggegaan en hebben Olga, een fles wijn en ik de nacht doorgebracht achter gesloten deuren.
Boek: Fjodor Michajlovitsj Dostojevski - Misdaad en Straf (1866)
Film: Dziga Vertov - De man met de camera (1929)
Coen
Mijn eerste tripje buiten Moskou was natuurlijk Sint Petersburg. Na een half jaar hard aan mij Russisch te hebben gewerkt, werd ik door een Fransman (Guillaume Protsenko, ja o.k. de familienaam is Oekraïens dus het is geen 100% Fransman) benaderd om samen een weekendje naar Sint Petersburg te gaan. Hij kende toevallig een actrice die hij op een van de festivals had leren kennen en we hadden dus voor de hele drie dagen een slaapplek op 200 meter afstand van het centrum. Het was begin april en aangezien de treinen pas
’s avonds reden (zodat je ’s ochtends aankomt) moesten we onze keeltjes goed opwarmen met een aantal shotjes. Overigens bleek het helemaal niet zo koud te zijn, maar ja het is altijd beter om je voor te bereiden op het ergste.
Vlug in de trein gesprongen en het kon niet veel beter. Ondanks dat de treinen er van buiten oud uitzien en naar kool stinken (alleen om warme thee te kunnen bezorgen, ja, het is echt waar!!!) zien ze er van binnen prima uit. 4 roodleren bekleedde bankjes/bedjes aan elk wand, 2 in een kleine maar comfortabele coupé. Even wennen aan onze nieuwe omgeving om vervolgens te worden verrast door twee knappe jonge dames, Jenja en Tanja, die ons kwamen vergezellen in de coupé. Eerst een introductie, vervolgens een paar drankjes uit de tas, lang leve onze goede voorbereiding en dan naar het echte niveau van Rusland Ik was nog maar in mijn voorbereidingsjaar en kende nog niet veel Russisch, dus ik voelde mee een beetje bankzitter bij een voetbal wedstrijd. Maar ja het was geen ramp, een Fransman voor de taal en een Hollander voor de consumptie en de verleidelijke oogcontacten. Dit bleek naar behoren te werken want nadat we waren gearriveerd in Sint Petersburg en uit de wagon waren gestapt hadden we nummers uitgewisseld om dit weekend nog een keertje af te spreken in Peter (kort voor Sint Petersburg).
Vervolgens zijn we naar het afspreekpunt gegaan, waar we Masha en haar vriendje Sascha zouden ontmoeten. Bij hen zouden we de komende dagen overnachten. Vanuit het afspreekpunt naar hun flatje Zoals gewoonlijk een ouderwets flatje in een oud klassiek gebouw dat toch wel een beurtje mocht gebruiken. Maar alles werkte en ik had genoeg slaapruimte, dus niks te klagen. Spullen afdroppen en gezellig gaan rondzwerven in de stad. Ik ben helaas een heleboel straatnamen en plaatsen vergeten en kan ze dus niet opnoemen. Tegen de avond kwamen we er toevallig achter dat voetbalclub Zenit Sint Petersburg in de halve finale van de UEFA Cup stond en moest spelen tegen Bayern Munchen. Het werd dus een gezellige avond in een Ierse kroeg, niet ver van het stadion, met Guilaume, Masha, Sasha, en een zus van Mascha en haar vriend Het had een hele gezellige gesprek kunnen worden maar, helaas mijn Russisch was niet up to date dus het was voor mij voornamelijk voetbal kijken. Een kleine 90 minuten later en Zenit werd finalist. Vervolgens op bezoek bij de zus van Masha, die kennelijk iets eerder met haar vriend naar huis was gegaan. Aangekomen bij het betreffende flatgebouw. Aankloppen en……. geen antwoord. Nog een keer aankloppen en we hoorden wat gestommel en toen ging de deur open en beiden waren in badpak. Ahum hallo. Kom binnen. En natuurlijk traditioneel Russisch in de keuken met de hele groep babbelen. Tegen twaalf uur met zijn allen nog de traditionele Peterburgse conditietest. Rennen om op tijd op de goede helft van de stad te zijn . Op een bepaald tijdstip ‘s nachts gaan blijkbaar alle bruggen open tot een uurtje of 5 in de ochtend en is het lastig om de overkant te bereiken. Daarna nog even in een openlucht discotheek geweest, waar je kon pingpongen, badmintonnen, en natuurlijk relaxen op een aangelegd zand met uitzicht op de kerk van de verlosser van het bloed. Klinkt zwaar maar, ik kan je zeggen dat het er allemaal erg leuk uitzag.
De volgende ochtend vroeg op. Om 10 uur je nest uit om het Peterhof te bewonderen. Hier hadden we met de dames van de trein afgesproken. Het Peterhof is een asociaal vakantiehuisje met een overdreven tuin vol fonteinen die Peter de Eerste heeft laten bouwen . De naam Hof is een woord gestolen uit de Nederlandse taal omdat, Peter in zijn tijd een bezoek heeft gebracht aan ons land, waar hij veel heeft geleerd en als klein bedankje heeft hij enkele dingen een Nederlandse woord gegeven, zo ook de burg van Sint Petersburg. Helaas waren we net te vroeg in het seizoen om de fonteinen te zien spuiten, maar ja ook zonder de actieve fonteinen is het al een indrukwekkend gezicht. Met de meisjes even door het park gewandeld en typisch Russische foto’s genomen. Dat houdt in: zoek een stukje natuur op, glimlach zo lief als je kan en je hebt een Russische foto. Na het rondwandelen, wilden we het paleis/ vakantiehuisje toch even van binnen bekijken. Tja een beetje laat want er stond inmiddels een rij van ongeveer twee uur. Maar ja, Jenja kwam op het idee om eventjes naar de wc te gaan, dat natuurlijk zich in het paleis bevond. Wij dus met zijn allen naar de wc en via de wc rechtdoor naar de hoofdingang. Tja het is aso, maar ik vind ook dat creatieve mensen die een hele troep ervaren beveiligingsmensen in het ooitje nemen, beloont moeten worden voor dappere acties zoals deze. Eenmaal in het gebouw moesten Guillaume en ik onze mond houden om onze Europeese roots te verbergen. Dat scheelde ons n.l. de helft van de entreekosten. Tja je ziet maar weer hoe de Westerse toerist hier op alle mogelijke manieren wordt afgezet. Russische prijzen staan daar in het Russisch geschreven en niet in cijfers zodat de gemiddelde toerist niets door heeft. In het paleis krijg je een rondleiding vol kunst en kitsch. Erg indrukwekkend. Die Romanov’s (Tsarenfamilie sinds Peter de Eerste) waren toch wel een tikkeltje verwend. Ik geloof wel dat de waarde van het paleis met zijn tuin ongeveer dezelfde waarde heeft als de schilderswijk om maar in de kunstgenre te blijven. Om het contrast in Rusland even duidelijk te maken zijn we om de hoek van het paleis naar een oude afgeraggelde Russische kermis gegaan. That’s Russia!!!
Hierna weer een hele tijd rondgelopen in de sprookjesstad. Ook nog langs een plaatsje geweest waar Lenin tijdens de revolutie een biertje of wodka heeft gedronken. Dit is overigens niets speciaals. Dit kom je in elke stad of wijk wel tegen maar voor mij was het de eerste keer dus leek het bijzonder. ‘S avonds nog even lekker een “eat all you can” restaurant gevonden aan de Nevski Prospekt (lees Kalverstraat) voor 12 euro de man inclusief alcohol. Dit speelde zich helaas wel 2 en een half jaar geleden af (september 2008) dus ik niet zeggen of het er nu nog is. Na het eten afscheid genomen van de dames. Verder ‘s avonds niets noemenswaardig gebeurd.
De volgende dag nog ’s ochtends even langs de Hermitage geweest waar ik tot een schokkende conclusie kwam. De Russen hebben blijkbaar ons dusdanig beroofd dat ze een hele vleugel in de Hermitage hebben gereserveerd om al hun gestolen voorraad voor mijn neus te pronken!!!! De overige zalen waren ook indrukwekkend groot, maar zoals bij elke museum is de Hermitage ook erg druk. Na een uur of 3 naar schilderijen te hebben zitten staren, hebben we toch besloten om weer wat frisse lucht te happen.
Overdag met de meisjes, Masha en Sasha nog eventjes rond gelopen door de stad. Ook nog eventjes ouderwetse Russische sigaren gerookt: Belamorkanal genaamd. Een goed recept om snel misselijk te worden. Echt ranzig, maar wel stoer. Uiteindelijk hebben we zo ontspannen rondgehangen dat we de tijd waren vergeten. Hoe laat vertrekt de trein? 7:30. Hoe laat is het? 7:10. Hoe lang is het lopen? Ongeveer 30 a 35 minuten. Dus met volgepakte rugzakken, lichtelijk aangeschoten tja toch even een paar bvo’tjes* onderweg naar binnen gewerkt, rennend door de straten van Peter. Met een knallende kop en doorweekte kleren gierend door het station gerend, en met nog 1 minuut te gaan net op tijd voor de trein (Overigens rijden de treinen altijd stipt op tijd in Rusland). We draaiden om en we zien gewoon nog een aantal groepjes rennen naar de trein. Gebruikelijk in Rusland.
Op de terugweg zaten we in een volle wagon, iedereen wilde slapen behalve Giullaume, Olga( nieuwe treinvriendinnetje) en ik .Gelukkig was de wagonbeheerdster zo vriendelijk en aangeschoten om voor een kleine 10 euro haar eigen kamertje af te staan en bood ze bovendien nog haar wijnvoorraad aan omdat wij inmiddels al weer droog waren. Uiteindelijk was Guillaume met hoofdpijn naar zijn eigen kamer teruggegaan en hebben Olga, een fles wijn en ik de nacht doorgebracht achter gesloten deuren.
Boek: Fjodor Michajlovitsj Dostojevski - Misdaad en Straf (1866)
Film: Dziga Vertov - De man met de camera (1929)
Coen
zondag 14 november 2010
Mijn voorbereidingsjaar.
Ik heb van mijn voorbereidingsjaar echt genoten. Ik zat in een groep vol Aziaten. Het begon met een kleine groep van 7 personen 4 Zuid Koreanen, 3 Chinezen. Later zijn er nog 4 Chinezen en 1 Iranees bijgekomen. Over het algemeen ervaar ik de Oost Aziaten als heel erg verlegen,maar ja eentje ontrok zich aan deze traditie. Daarom kon ik het met hem dus heel goed vinden en heb ik er een goede vriend aan overgehouden met komische verhalen. De lessen waren van goede kwaliteit alleen de Russische taal is erg pittig met ongelooflijk veel uitzonderingen, Het eerste half jaar was voornamelijk Russisch leren waarvan veel lessen op onze etage (de 14e) werden gegeven. Dus je kwam over het algemeen maar moeilijk in contact met andere studenten van VGIK mits je er natuurlijk achteraan ging. Het tweede halfjaar werden Russische lessen gecombineerd met andere lessen zoals geschiedenis van de filmkunst, de geschiedenis van de schilderkunst, regie en acteren. Op de Russische lessen na waren de overige vakken bedoeld als voorbereidingslessen. en daar hoefden we dus geen examen voor af te leggen. Wel werd het werk dat we voor de regie lessen hadden gemaakt, doorgestuurd naar mijn toekomstige leraar om mijn creatieve werk te beoordeling. Het Russisch heb ik uiteindelijk goed onder de knie gekregen met voor grammatica een cijfer ergens in de 80%. Ik begrijp nu nog steeds niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, maar ja ik zal er niet over klagen.
Maar nu mijn verhaal. Tijdens de ochtend van Internationale Vrouwendag stond ik op met het idee eerst een douche te nemen. Deze wens werd al vlug verhinderd door de Chinees die zich complete afscheidde van zijn cultuur, Din Jing Fu. Hij sleurde me praktisch mijn kamer uit en ik kreeg maar net genoeg tijd om een shirt en een broek aan te trekken. Eenmaal naar zijn kamer gesleurd te zijn, keek ik naar de aangrenzende kamer waar ik een Tsjech (ben helaas de naam vergeten) en een Kazachstaan (Aleksei) aan een tafeltje zag zitten waar ontbijt op stond. Ik natuurlijk helemaal tevreden met de gedachte om dan toch maar eerst gezellig een ontbijtje te nemen en daarna terug te gaan om te douchen. Dus ik schuif aan tafel aan en waarschijnlijk wegens gebrek aan culturele kennis werd ik compleet verrast door Aleksei’s linkerhand, die de gehele tijd verborgen was onder de tafel. Met een wild zwaaiende beweging in mijn richting klapt de hand op tafel met een nieuw consumptie middel en schreeuwt uitbundig: Whuppa. En ja hoor daar stond het , Rusland’s op een na grootste exportproduct en trouwe vriend van iedere Russische man: Wodka. Na een uitgebreide ontbijt met een flink aantal shotjes kwam de volgende verrassing: om onze Russische taal te verbeteren, hadden ze ervoor gekozen om Russische karaoke met ons (lees Ding en ik) te doen. Zinnen schoten voorbij het scherm en uit ons kwamen zo nu en dan een paar bekende woorden, terwijl Aleksei en de Tsjech uit volle borst meezongen. Na een half uurtje zingen, beseften we eigenlijk dat het Internationale Vrouwendag was dus even vlug naar buiten hoppen om wat bloemetjes te kopen en vervolgens alle dames in de buurt een bloemetje te geven en natuurlijk uit te nodigen voor een ontbijtje. Het uiteindelijke resultaat was 3 verlegen Koreanen en een verdwaalde Russin. Maar niets om je zorgen over te maken want het was pas 11 uur in de morgen en we hadden nog een hele dag te gaan. Na gezellig wat te hebben gebabbeld met de vrouwtjes, schoot toch de vermoeidheid toe, en hebben we de vrouwtjes vriendelijk verzocht de kamer te verlaten om toch maar eventjes gaan te pitten. S’avonds werd er in de Kazachstaanse gemeente (15e etage, eentje naar boven) een feestje gegeven. Dus wij, na ons dutje, met de bos bloemen die we nog over hadden naar boven. We konden al niet meer stuk bij de Kazachstaanse vrouwtjes. We gingen aan een tafel zitten gevuld met Kazachstaanse voedsel. Eerst weer goed eten voordat ik kennis ga maken met de Kazachstaanse cultuur. Er zijn twee dingen waar Kazachstanen echt van houden. Ten eerste is dat wodka en ten tweede is dat een speech houden waarop getoast moet worden. Het resultaat is dat er heel veel lange speeches gehouden werden waarop je elke keer weer een shotje moest nemen. Langzaam maar zeker werd de avond steeds vager, de speeches leken op een gegeven moment eindeloos, en ik verloor de andere drie compleet uit het oog. Helaas kan ik me het einde van het feestje niet meer herinneren. Maar ik kan je wel vertellen hoe ik de volgende ochtend werd gewekt. Ik voelde iemand aan mijn schouder schudden en deed mijn ogen open, kreeg een ronde gele waas voor mijn ogen. Nadat ik mijn ogen uitgewreven had en ja hoor, Weer die Chinees met hetzelfde voorstel. Helaas was ik volledig uitgeput na een Kazachstaanse avond om dit te vervolgen.
Wijze les: Veel Kazachstanen om je heen en een paar flessen wodka is gewoon vragen om problemen.
Boek: Nikolaj Vasiljevitsj Gogol - Arabesken of Petersburgse vertellingen (1835-'42) (voornamelijik het verhaal: Het portret)
Film: Vsevolod Illarionovitsj Poedovkin - De Moeder (1926)
Coen
Maar nu mijn verhaal. Tijdens de ochtend van Internationale Vrouwendag stond ik op met het idee eerst een douche te nemen. Deze wens werd al vlug verhinderd door de Chinees die zich complete afscheidde van zijn cultuur, Din Jing Fu. Hij sleurde me praktisch mijn kamer uit en ik kreeg maar net genoeg tijd om een shirt en een broek aan te trekken. Eenmaal naar zijn kamer gesleurd te zijn, keek ik naar de aangrenzende kamer waar ik een Tsjech (ben helaas de naam vergeten) en een Kazachstaan (Aleksei) aan een tafeltje zag zitten waar ontbijt op stond. Ik natuurlijk helemaal tevreden met de gedachte om dan toch maar eerst gezellig een ontbijtje te nemen en daarna terug te gaan om te douchen. Dus ik schuif aan tafel aan en waarschijnlijk wegens gebrek aan culturele kennis werd ik compleet verrast door Aleksei’s linkerhand, die de gehele tijd verborgen was onder de tafel. Met een wild zwaaiende beweging in mijn richting klapt de hand op tafel met een nieuw consumptie middel en schreeuwt uitbundig: Whuppa. En ja hoor daar stond het , Rusland’s op een na grootste exportproduct en trouwe vriend van iedere Russische man: Wodka. Na een uitgebreide ontbijt met een flink aantal shotjes kwam de volgende verrassing: om onze Russische taal te verbeteren, hadden ze ervoor gekozen om Russische karaoke met ons (lees Ding en ik) te doen. Zinnen schoten voorbij het scherm en uit ons kwamen zo nu en dan een paar bekende woorden, terwijl Aleksei en de Tsjech uit volle borst meezongen. Na een half uurtje zingen, beseften we eigenlijk dat het Internationale Vrouwendag was dus even vlug naar buiten hoppen om wat bloemetjes te kopen en vervolgens alle dames in de buurt een bloemetje te geven en natuurlijk uit te nodigen voor een ontbijtje. Het uiteindelijke resultaat was 3 verlegen Koreanen en een verdwaalde Russin. Maar niets om je zorgen over te maken want het was pas 11 uur in de morgen en we hadden nog een hele dag te gaan. Na gezellig wat te hebben gebabbeld met de vrouwtjes, schoot toch de vermoeidheid toe, en hebben we de vrouwtjes vriendelijk verzocht de kamer te verlaten om toch maar eventjes gaan te pitten. S’avonds werd er in de Kazachstaanse gemeente (15e etage, eentje naar boven) een feestje gegeven. Dus wij, na ons dutje, met de bos bloemen die we nog over hadden naar boven. We konden al niet meer stuk bij de Kazachstaanse vrouwtjes. We gingen aan een tafel zitten gevuld met Kazachstaanse voedsel. Eerst weer goed eten voordat ik kennis ga maken met de Kazachstaanse cultuur. Er zijn twee dingen waar Kazachstanen echt van houden. Ten eerste is dat wodka en ten tweede is dat een speech houden waarop getoast moet worden. Het resultaat is dat er heel veel lange speeches gehouden werden waarop je elke keer weer een shotje moest nemen. Langzaam maar zeker werd de avond steeds vager, de speeches leken op een gegeven moment eindeloos, en ik verloor de andere drie compleet uit het oog. Helaas kan ik me het einde van het feestje niet meer herinneren. Maar ik kan je wel vertellen hoe ik de volgende ochtend werd gewekt. Ik voelde iemand aan mijn schouder schudden en deed mijn ogen open, kreeg een ronde gele waas voor mijn ogen. Nadat ik mijn ogen uitgewreven had en ja hoor, Weer die Chinees met hetzelfde voorstel. Helaas was ik volledig uitgeput na een Kazachstaanse avond om dit te vervolgen.
Wijze les: Veel Kazachstanen om je heen en een paar flessen wodka is gewoon vragen om problemen.
Boek: Nikolaj Vasiljevitsj Gogol - Arabesken of Petersburgse vertellingen (1835-'42) (voornamelijik het verhaal: Het portret)
Film: Vsevolod Illarionovitsj Poedovkin - De Moeder (1926)
Coen
dinsdag 9 november 2010
Introductie: Coen Kramers
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Coen Kramers. Op 11 November word ik 27 jaar. Ik studier nu al 3 jaar in Rusland aan het VGIK filminstituut te moskou. Ik heb er voornamelijk voor gekozen om in Rusland te studeren vanwege het avontuur, de rijke literature geschiedenis van Rusland, het invloed van filmregisseurs als Sergei Eisenstein, Vsevolodov Pudovkin, Lev kuleshev, etc. Ik wil graag mijn ervaringen in Rusland met jullie delen , maar eerst even iets over mijn instituut. Maar ga jullie kennis eerst verbreden met een kleine uitleg over mijn instituut
VGIK
Vgik staat in het russisch voor Всероссийский государственный университет кинематографии имени С.А.Герасимова in het Nederlands kun je dit vrij omvertalen naar Heel-rusland instituut voor filmkunst ganamd naar C.A. Gerasimov. Dit is de oudste instituut (hoewel het nu een universiteit is) ter wereld voor de filmkunst en heeft regisseurs opgeleid als Andrei Tarkovski, Michael Romm, Nikita Michailkov, Sergei Bondarchuk, etc. Jai k bedat de meeste mensen die dit gelezen hebben waarschijnlijk niks zegt, maar als je geinteresserd ben kun je all die namen opzoeken in wikipedia. Verder hebben Sergei Eiesensteinen, Vsevolod Pudovkin (ook te vinden in Wikipedia) in deze instituut les gegeven. Maar genoeg over het verleden van VGIK. Hoe gaat het er hedendaags aan toe. VGIK is in Rusland en de oude soviet landen een handels merk. Iedereen schijnt het hier te kennen, wat natuurlijk niet helemaal waar is en je bent heel erg cool als je er studeert. Uit een selectie vaan 550 studenten elk jaar worden er helaas worden er 30 studenten toegelaten. Bij de actuers afdeling schijnt de concurrentie nog veel heftiger te zijn. Het system van de school moet ik zeggen is vrij ouderwets, ze werken nog met een meester-leerlingen system, maar dessalnietemin bied het programma de studenten veel kans om kennis op te doen op heel veel terreinen zoals acteren, regisseren, fotographie, literatuur, theater, etc. Een minpuntje aan het instiituut is date r helemaal geen Engels wordt gesproken, maar ja daar heb ik zelf bewust voor gekozen. Ik heb dan ook een jaar vooropleiding Russisch op de instituut afgerond. Het gebouw is een mooi klassiek gebouw met een prachtige filmzaal en vele kleine zalen. Verder zijn er enkele filmpaviljions voor het filmen, is er een montage kamer waar er met oude machines nog gemonteerd kan worden, is ere en bibliotheek met vrijwel geen engelse literatuur en een computerkamer voor het monteren met AVID programmas.
Mijn eerste Ervaringen in Rusland
Zonder aal te veel kennis over het land en een emotionele afscheid van mijnfamilie ben ik op Schiphol in een KLM vliegtuig gestapt met een simpele plattegrondje en een address (natuurlijk allemaal in het Engels). Na een comfortabele vlucht van ongeveer 4 uurben ik aangekomen op Sherementova vliegveld. Eerst een uurtje wachten bij de passport controle met de kick van ik ben nu in Rusland. Eenmaal door de controle heen werd ik aangevallen door allemaal kleine mannetjes die geprogrammerd ware nom het woordje taxi te roepen. Ik had me de avond van te voren niet al te sterk voorbereid en wist dus eigenlijk niet precies waar ik naar toe moest (Ja ik ben soms een beetje naief) en was eigenlijk alleen maar op de hoogte van een feit dit jaar (2007) Moskou de duurste stad in de wereld was. Een goede garantie om compleet belazerd te worden. Wat dan ook gebeurt is. Ik reageer dus naar een van die taxi chauffeurs en vraag hoeveel het kost. Met mijn naïve kop ga ik in op een prijs van 4000 roebel (niet afdingen, niet verder rondvragen ,nee dee eerste de beste), pak ‘m beet 150 euro, Tsja wist ik hoe ver het was van de vliegveld en het is de duurste stad ter wereld. Ik moet wel zeggen dat ze heel erg vriendelijk voor me waren. Ze wisten eerst niet waar de straat was en keken me een beetje verbaast aan . Vervolgens na het te hebben uitgezocht, hebben ze me geholpen met mijn koffers inpakken en zo verlieten we de vliegveld en mijn eerste beelden van rusland waren schoorstenen, fabrieken, oude versleten, grijze gebouwen en kilometers lange file op een 5 laans baan. Maar dat kon de pret niet bedrukken want ik was nog steeds in de waan van :Wow, Rusland. Alles was geweldig.Na ongeveer 2 uur kwam ik aan op het instituut. Ik heb de taxichauffeur gevraagd om eventje te wachten wat ie natuurlijk vriendelijk deed. Het gebeurt immers niet elke dag dat een tourist zich zo makkelijk laat afzetten voor zo’n bedrag. Bij de hoofdingang staat een babushka (oud vrouwtje of oma) achter een balie en ik met mijn beperkte kennis rusisch probeerde de klanken van hallo in het russisch uit te drukken wat resulteerde in een bellaberde groet van mijn kant en het babushka dat denkt dat ik russisch spreek. Dus ze begint een heel verhaal tegen me aan te lullen en ik kijk haar aan met een verstijfde blik van: Ok. Na een paar seconden van stillte begint ze wat harder te praten denkende dat ik het niet goed begrepen heb, met het resultaat dat ik in het Engels haar uitleg dat ik geen russisch kan. Probleempje ze kon geen word engels en dacht als ik nou nog harder ga spreken dan zal hij het wel verstaan en binnen een paar minuten staat ze tegen me te schreeuwen in de hoop dat ik haar nu wel begrijp. Na een paar minuten het geschreeuw van haar an te horen komt er en kleine leger vrouwtjes aanlopen.Op een na waren ze allemaal wat verouderd. Gelukkig was deze jonge schone donkerharig meisje, met een schattige glimlach wel in staat om Engles te spreken. Mister Kramers would you please follow us. Bingo eindelijk vooruitgang in de zaak. Ik wordt gevraagd hen te volgen en na in een kantoortje een aantal formele gesprekken over registreren e.d., werd mij uitgelegd waar ik me moest melden om te overnachten. Het was inmiddels al vijf uur en de taxi stond al een tijdje te wachten. Dus in te taxi gestapt naar mijn verblijfblaats. Uitgestapt en eerst even verwonderlijk gekeken naar de gigantische studentenflat gekaraktiseerd door een typische sobere Russiche architectuur: alles grijs. Binnen mezelf eventjes aangemeld. Vervolgens naar de 14de!!! Etage begeleid om vervolgens in een twee persoons kamer gedumpt te worden met een Koreaan. Dat zag ik dus niet aankomen. De Koreaan (June Suk Woe) genaamd reageerde dolenthusiast omdat hij een Europese kamergenoot had. Na een introductie van met een paar andere koreanen en een paar Europesche mensen hebben we beneden wat pizza gegeten. Na gezellig babellen en elkaar leren kennen hebben we er een eind aangeknoopt en ben ik samen met mijn Koreaan naar onze kamer gegaan om vervolgens wat nachtrust te krijgen na een lekkere kennmet de Russische Cultuur.
Wijze les: Naief zijn is niet echt verstandig als je je in buitenland bent, maar biedt veel mogelijkheden voor boeiende verhalen.
Elke week geef ikeen filmtip en een literatuurtip om mijn lezers wat bij te brengen van de Russische cultuur.
Boek: Michail Lermantov - Een held van onze tijd (1840)
Film: Sergej Eisenstein – Pantserkruiser potjemkin (1925)
Coen
VGIK
Vgik staat in het russisch voor Всероссийский государственный университет кинематографии имени С.А.Герасимова in het Nederlands kun je dit vrij omvertalen naar Heel-rusland instituut voor filmkunst ganamd naar C.A. Gerasimov. Dit is de oudste instituut (hoewel het nu een universiteit is) ter wereld voor de filmkunst en heeft regisseurs opgeleid als Andrei Tarkovski, Michael Romm, Nikita Michailkov, Sergei Bondarchuk, etc. Jai k bedat de meeste mensen die dit gelezen hebben waarschijnlijk niks zegt, maar als je geinteresserd ben kun je all die namen opzoeken in wikipedia. Verder hebben Sergei Eiesensteinen, Vsevolod Pudovkin (ook te vinden in Wikipedia) in deze instituut les gegeven. Maar genoeg over het verleden van VGIK. Hoe gaat het er hedendaags aan toe. VGIK is in Rusland en de oude soviet landen een handels merk. Iedereen schijnt het hier te kennen, wat natuurlijk niet helemaal waar is en je bent heel erg cool als je er studeert. Uit een selectie vaan 550 studenten elk jaar worden er helaas worden er 30 studenten toegelaten. Bij de actuers afdeling schijnt de concurrentie nog veel heftiger te zijn. Het system van de school moet ik zeggen is vrij ouderwets, ze werken nog met een meester-leerlingen system, maar dessalnietemin bied het programma de studenten veel kans om kennis op te doen op heel veel terreinen zoals acteren, regisseren, fotographie, literatuur, theater, etc. Een minpuntje aan het instiituut is date r helemaal geen Engels wordt gesproken, maar ja daar heb ik zelf bewust voor gekozen. Ik heb dan ook een jaar vooropleiding Russisch op de instituut afgerond. Het gebouw is een mooi klassiek gebouw met een prachtige filmzaal en vele kleine zalen. Verder zijn er enkele filmpaviljions voor het filmen, is er een montage kamer waar er met oude machines nog gemonteerd kan worden, is ere en bibliotheek met vrijwel geen engelse literatuur en een computerkamer voor het monteren met AVID programmas.
Mijn eerste Ervaringen in Rusland
Zonder aal te veel kennis over het land en een emotionele afscheid van mijnfamilie ben ik op Schiphol in een KLM vliegtuig gestapt met een simpele plattegrondje en een address (natuurlijk allemaal in het Engels). Na een comfortabele vlucht van ongeveer 4 uurben ik aangekomen op Sherementova vliegveld. Eerst een uurtje wachten bij de passport controle met de kick van ik ben nu in Rusland. Eenmaal door de controle heen werd ik aangevallen door allemaal kleine mannetjes die geprogrammerd ware nom het woordje taxi te roepen. Ik had me de avond van te voren niet al te sterk voorbereid en wist dus eigenlijk niet precies waar ik naar toe moest (Ja ik ben soms een beetje naief) en was eigenlijk alleen maar op de hoogte van een feit dit jaar (2007) Moskou de duurste stad in de wereld was. Een goede garantie om compleet belazerd te worden. Wat dan ook gebeurt is. Ik reageer dus naar een van die taxi chauffeurs en vraag hoeveel het kost. Met mijn naïve kop ga ik in op een prijs van 4000 roebel (niet afdingen, niet verder rondvragen ,nee dee eerste de beste), pak ‘m beet 150 euro, Tsja wist ik hoe ver het was van de vliegveld en het is de duurste stad ter wereld. Ik moet wel zeggen dat ze heel erg vriendelijk voor me waren. Ze wisten eerst niet waar de straat was en keken me een beetje verbaast aan . Vervolgens na het te hebben uitgezocht, hebben ze me geholpen met mijn koffers inpakken en zo verlieten we de vliegveld en mijn eerste beelden van rusland waren schoorstenen, fabrieken, oude versleten, grijze gebouwen en kilometers lange file op een 5 laans baan. Maar dat kon de pret niet bedrukken want ik was nog steeds in de waan van :Wow, Rusland. Alles was geweldig.Na ongeveer 2 uur kwam ik aan op het instituut. Ik heb de taxichauffeur gevraagd om eventje te wachten wat ie natuurlijk vriendelijk deed. Het gebeurt immers niet elke dag dat een tourist zich zo makkelijk laat afzetten voor zo’n bedrag. Bij de hoofdingang staat een babushka (oud vrouwtje of oma) achter een balie en ik met mijn beperkte kennis rusisch probeerde de klanken van hallo in het russisch uit te drukken wat resulteerde in een bellaberde groet van mijn kant en het babushka dat denkt dat ik russisch spreek. Dus ze begint een heel verhaal tegen me aan te lullen en ik kijk haar aan met een verstijfde blik van: Ok. Na een paar seconden van stillte begint ze wat harder te praten denkende dat ik het niet goed begrepen heb, met het resultaat dat ik in het Engels haar uitleg dat ik geen russisch kan. Probleempje ze kon geen word engels en dacht als ik nou nog harder ga spreken dan zal hij het wel verstaan en binnen een paar minuten staat ze tegen me te schreeuwen in de hoop dat ik haar nu wel begrijp. Na een paar minuten het geschreeuw van haar an te horen komt er en kleine leger vrouwtjes aanlopen.Op een na waren ze allemaal wat verouderd. Gelukkig was deze jonge schone donkerharig meisje, met een schattige glimlach wel in staat om Engles te spreken. Mister Kramers would you please follow us. Bingo eindelijk vooruitgang in de zaak. Ik wordt gevraagd hen te volgen en na in een kantoortje een aantal formele gesprekken over registreren e.d., werd mij uitgelegd waar ik me moest melden om te overnachten. Het was inmiddels al vijf uur en de taxi stond al een tijdje te wachten. Dus in te taxi gestapt naar mijn verblijfblaats. Uitgestapt en eerst even verwonderlijk gekeken naar de gigantische studentenflat gekaraktiseerd door een typische sobere Russiche architectuur: alles grijs. Binnen mezelf eventjes aangemeld. Vervolgens naar de 14de!!! Etage begeleid om vervolgens in een twee persoons kamer gedumpt te worden met een Koreaan. Dat zag ik dus niet aankomen. De Koreaan (June Suk Woe) genaamd reageerde dolenthusiast omdat hij een Europese kamergenoot had. Na een introductie van met een paar andere koreanen en een paar Europesche mensen hebben we beneden wat pizza gegeten. Na gezellig babellen en elkaar leren kennen hebben we er een eind aangeknoopt en ben ik samen met mijn Koreaan naar onze kamer gegaan om vervolgens wat nachtrust te krijgen na een lekkere kennmet de Russische Cultuur.
Wijze les: Naief zijn is niet echt verstandig als je je in buitenland bent, maar biedt veel mogelijkheden voor boeiende verhalen.
Elke week geef ikeen filmtip en een literatuurtip om mijn lezers wat bij te brengen van de Russische cultuur.
Boek: Michail Lermantov - Een held van onze tijd (1840)
Film: Sergej Eisenstein – Pantserkruiser potjemkin (1925)
Coen
Abonneren op:
Posts (Atom)