Ik heb van mijn voorbereidingsjaar echt genoten. Ik zat in een groep vol Aziaten. Het begon met een kleine groep van 7 personen 4 Zuid Koreanen, 3 Chinezen. Later zijn er nog 4 Chinezen en 1 Iranees bijgekomen. Over het algemeen ervaar ik de Oost Aziaten als heel erg verlegen,maar ja eentje ontrok zich aan deze traditie. Daarom kon ik het met hem dus heel goed vinden en heb ik er een goede vriend aan overgehouden met komische verhalen. De lessen waren van goede kwaliteit alleen de Russische taal is erg pittig met ongelooflijk veel uitzonderingen, Het eerste half jaar was voornamelijk Russisch leren waarvan veel lessen op onze etage (de 14e) werden gegeven. Dus je kwam over het algemeen maar moeilijk in contact met andere studenten van VGIK mits je er natuurlijk achteraan ging. Het tweede halfjaar werden Russische lessen gecombineerd met andere lessen zoals geschiedenis van de filmkunst, de geschiedenis van de schilderkunst, regie en acteren. Op de Russische lessen na waren de overige vakken bedoeld als voorbereidingslessen. en daar hoefden we dus geen examen voor af te leggen. Wel werd het werk dat we voor de regie lessen hadden gemaakt, doorgestuurd naar mijn toekomstige leraar om mijn creatieve werk te beoordeling. Het Russisch heb ik uiteindelijk goed onder de knie gekregen met voor grammatica een cijfer ergens in de 80%. Ik begrijp nu nog steeds niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, maar ja ik zal er niet over klagen.
Maar nu mijn verhaal. Tijdens de ochtend van Internationale Vrouwendag stond ik op met het idee eerst een douche te nemen. Deze wens werd al vlug verhinderd door de Chinees die zich complete afscheidde van zijn cultuur, Din Jing Fu. Hij sleurde me praktisch mijn kamer uit en ik kreeg maar net genoeg tijd om een shirt en een broek aan te trekken. Eenmaal naar zijn kamer gesleurd te zijn, keek ik naar de aangrenzende kamer waar ik een Tsjech (ben helaas de naam vergeten) en een Kazachstaan (Aleksei) aan een tafeltje zag zitten waar ontbijt op stond. Ik natuurlijk helemaal tevreden met de gedachte om dan toch maar eerst gezellig een ontbijtje te nemen en daarna terug te gaan om te douchen. Dus ik schuif aan tafel aan en waarschijnlijk wegens gebrek aan culturele kennis werd ik compleet verrast door Aleksei’s linkerhand, die de gehele tijd verborgen was onder de tafel. Met een wild zwaaiende beweging in mijn richting klapt de hand op tafel met een nieuw consumptie middel en schreeuwt uitbundig: Whuppa. En ja hoor daar stond het , Rusland’s op een na grootste exportproduct en trouwe vriend van iedere Russische man: Wodka. Na een uitgebreide ontbijt met een flink aantal shotjes kwam de volgende verrassing: om onze Russische taal te verbeteren, hadden ze ervoor gekozen om Russische karaoke met ons (lees Ding en ik) te doen. Zinnen schoten voorbij het scherm en uit ons kwamen zo nu en dan een paar bekende woorden, terwijl Aleksei en de Tsjech uit volle borst meezongen. Na een half uurtje zingen, beseften we eigenlijk dat het Internationale Vrouwendag was dus even vlug naar buiten hoppen om wat bloemetjes te kopen en vervolgens alle dames in de buurt een bloemetje te geven en natuurlijk uit te nodigen voor een ontbijtje. Het uiteindelijke resultaat was 3 verlegen Koreanen en een verdwaalde Russin. Maar niets om je zorgen over te maken want het was pas 11 uur in de morgen en we hadden nog een hele dag te gaan. Na gezellig wat te hebben gebabbeld met de vrouwtjes, schoot toch de vermoeidheid toe, en hebben we de vrouwtjes vriendelijk verzocht de kamer te verlaten om toch maar eventjes gaan te pitten. S’avonds werd er in de Kazachstaanse gemeente (15e etage, eentje naar boven) een feestje gegeven. Dus wij, na ons dutje, met de bos bloemen die we nog over hadden naar boven. We konden al niet meer stuk bij de Kazachstaanse vrouwtjes. We gingen aan een tafel zitten gevuld met Kazachstaanse voedsel. Eerst weer goed eten voordat ik kennis ga maken met de Kazachstaanse cultuur. Er zijn twee dingen waar Kazachstanen echt van houden. Ten eerste is dat wodka en ten tweede is dat een speech houden waarop getoast moet worden. Het resultaat is dat er heel veel lange speeches gehouden werden waarop je elke keer weer een shotje moest nemen. Langzaam maar zeker werd de avond steeds vager, de speeches leken op een gegeven moment eindeloos, en ik verloor de andere drie compleet uit het oog. Helaas kan ik me het einde van het feestje niet meer herinneren. Maar ik kan je wel vertellen hoe ik de volgende ochtend werd gewekt. Ik voelde iemand aan mijn schouder schudden en deed mijn ogen open, kreeg een ronde gele waas voor mijn ogen. Nadat ik mijn ogen uitgewreven had en ja hoor, Weer die Chinees met hetzelfde voorstel. Helaas was ik volledig uitgeput na een Kazachstaanse avond om dit te vervolgen.
Wijze les: Veel Kazachstanen om je heen en een paar flessen wodka is gewoon vragen om problemen.
Boek: Nikolaj Vasiljevitsj Gogol - Arabesken of Petersburgse vertellingen (1835-'42) (voornamelijik het verhaal: Het portret)
Film: Vsevolod Illarionovitsj Poedovkin - De Moeder (1926)
Coen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten