O.k., laten we eerlijk zijn, Moskou staat er om bekend dat het niet bepaald een veilige stad is. Vooral voor Aziaten, vooral Aziaten uit het voormalige Sovjet Unie worden hier gediscrimineerd. Maar ook de gemiddelde Europeaan wordt wel eens belazerd,berooft of voor gek gezet. Zo is het mij wel eens overkomen dat ik in een vrij benarde situatie ben terecht gekomen. Vind ik zelf op zich niet zo een probleem, omdat ik tot dusver er altijd veilig en zonder kleerscheuren ben afgekomen. Ik ben hier bijna beroofd, een vriend van mij is berooft en ik ben hier meerdere malen afgezet door de politie. Maar dit is een lachertje ten opzichte van de Aziaten. Zo is mijn oude ex-kamergenoot/mijn Zuid Koreaanse studie genoot, nu al een bekende bij verschillende politiebureaus. Helaas voor hem komt hij er niet voor de gezelligheid.
Mijn eerste ervaring met de nare kanten van Moskou was bij de Ikea. Ik moest wat spulletjes kopen voor mijn kamertje (oh, wat een verrassing dat je dan bij de Ikea terecht komt). Na alles te hebben gekocht wat ik nodig had, stond ik met mijn handen vol bij de bushalte te wachten. Eerst een half uurtje gewacht omdat, ik bij de bushalte van de Ikea ingang zat te wachten. Dit was de laatste bushalte en dus kwamen er bussen vol mensen voorbij gereden, die hier niet meer uitgingen. Gelukkig werd ik vergezeld door een Baboeshka (omaatje), die erg vriendelijk was. Ze zat me hele levensverhalen van haar te vertellen maar ik kon er geen een van begrijpen omdat ik nog in het begin wan mijn voorbereidingsjaar was. Uiteindelijk zijn we samen naar de eerste bushalte gelopen wat een 10 minuutjes lopen was. Maar 10 minuutjes is toch wel zwaar met je handen vol met Ikea rotzooi. Hier kwam ik terecht in een massa van mensen die ook al hun inkopen hadden gedaan. Ik moest nog een paar verhaaltjes van Baboeshka naast mij aanhoren met een vriendelijke glimlach, terwijl een aantal bussen met mensenmassa’s werden volgestampt. Uiteindelijk zaten wij zo een beetje vooraan in de rij en kwam onze bus er aan. Nog voordat de bus gestopt was begonnen de mensen achter ons al te duwen. Met als gevolg was dat je vanuit alle hoeken onverwacht gestompt werd. Ja, Russen hebben ervaring met mensenmassa’s. En denk maar niet dat ik rekening met mijn baboeshka hoefde te houden. Zij en haar leeftijdsgenoten hebben al enige decennia ervaring op dit gebied en kunnen hun oude gebogen lichaampjes dusdanig wenden dat zij altijd als eerst de bus binnenkomen en dat is dus echt niet omdat de andere mensen respect voor hun hebben. Dus ik, met mijn handen vol aan Ikea spulletjes en dus compleet weerloos, moest maar allerlei ellebogen, knietjes, vuisten en kopstoten incasseren. Tijdens dit gevecht voelden ik op een gegeven moment een hand in mijn jaszak. Kon dus niet van mezelf zijn omdat mijn handen vol waren met Ikea spulletjes. Beseffend dat ik mijn handen vol had, raakte ik in een paniek en drukte mijn bovenarmen tegen mijn lichaam aan. En hebbes, ik had een onbekende arm te pakken onder mijn oksel die op zijn beurt mijn portemonnee in mijn jaszak te pakken had. Vervolgens was de massaduw op volle gang gekomen en gingen de deuren van de bus open. Hierdoor werden we (ik en de dief), tegen elkaar aangeduwd, als een verliefd Ikea-stelletje in een vacuüm de bus binnen gezogen. Vervolgens werden busdeuren praktisch tegen onze gezichten dichtgeklapt en binnen enkele seconden had ik toch een bepaald soort emotionele band gekregen met mijn berover. Na een paar intieme minuten met onze gezichten tegen het raam van de deur geplakt, heb ik toch maar besloten met gebarentaal aan te geven dat ik er toch niet zo van gediend was dat hij op mijn portemonnee lette. Uiteindelijk voelde ik mijn portemonnee weer terug in mijn jaszak vallen. Hierdoor liet ik zijn arm los. De bus begon langzaam te rijden en ik zat nu in een situatie waarbij ik niet precies wist wat ik moest doen. Ik wist nog niet het Russisch woord voor dief en hem een klap verkopen was misschien wel gevaarlijk omdat ik niet wist wat hij in zijn zakken had of misschien werken dieven hier in een georganiseerd bende Weet jij het. Ik zat nu een beetje onhandig om me heen kijken, piekerend wat ik kon doen. Toen zag ik de baboeshka van daarnet, die daar keurig een plekje te pakken had gekregen en met een soort trotse blik om zich heen kijkend, omdat zij een stoel had weten te bemachtigen. Ik keek haar een beetje geschokt aan en begon allerlei rare bewegingen maken en een paar keer naar mijn portemonnee wijzend en vervolgens naar de dief. Maar naar na een minuutje kwam ik tot het besef dat het niets ging worden. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken, was om hem duidelijk te maken dat ik van dit soort acties niet gediend was en begon hem dringend aan te staren in de hoop dat hij zich niet echt op zijn gemak voelde. En het bleek effect te hebben want de volgende bushalte ging hij eruit. En ik maar denken dat ik deze confrontatie met de dief had gewonnen, totdat ik besefte dat ik in een volgestampte en stinkende bus nog minimaal een uur moest wachten met de verhaaltjes van de baboeskha, waar ik alleen maar met een ongemakkelijke glimlach op kon reageren..
Maar er zijn wel vele handige tips om dit soort situaties te voorkomen. Zo moet je in drukke mensenmassa’s altijd extra aandacht besteden aan je portemonnee want,dit zijn altijd de situaties waarin dieven toeslaan. Draag je portemonnee het liefst in de binnenzak mocht je deze niet hebben dan hoop ik dat je de andere zakken in ieder geval kunt afsluiten. Zorg dat je niet de handen vol hebt met allerlei spullen want dan wordt je gezien als een prooi voor dieven. En het Russische woord voor dief is Вор (uitgesproken als “Wor”). Wat betreft conflicten met politie is het belangrijk om te weten dat zij weten dat jij de regeltjes niet kent en dus zullen ze alles bedenken om jou te belazeren. Wees niet bang om nee te zeggen want de kans is dat ze je oppakken/opsluiten is vrij nihil, als je natuurlijk niets gedaan hebt.
Boek: Ivan toergenjev - Dagboek van een overbodige man (1850)
Film: Aleksandr Petrovitsj Dovzjenko - De aarde (1930)
Coen
dinsdag 30 november 2010
dinsdag 23 november 2010
De mooie dingen van Rusland.
Het mooie aan Rusland is dat het immens groot is en dat reizen in Rusland ook vrij goedkoop is. Zo kun je voor 40 euro (oftewel 1700 roebel) op en neer reizen met de trein naar St. Petersburg (650 km afstand van Moskou). Het is overigens wel een kleine acht uur rijden, maar ja je hebt dan wel de mogelijkheid om andere passagiers te leren kennen. Je huurt een kamertje bij de gewenste bestemming of nog beter je zorgt dat je iemand kent die in deze stad woont. Zo kun je vrij goedkoop een weekendje doorbrengen in Rusland.
Mijn eerste tripje buiten Moskou was natuurlijk Sint Petersburg. Na een half jaar hard aan mij Russisch te hebben gewerkt, werd ik door een Fransman (Guillaume Protsenko, ja o.k. de familienaam is Oekraïens dus het is geen 100% Fransman) benaderd om samen een weekendje naar Sint Petersburg te gaan. Hij kende toevallig een actrice die hij op een van de festivals had leren kennen en we hadden dus voor de hele drie dagen een slaapplek op 200 meter afstand van het centrum. Het was begin april en aangezien de treinen pas
’s avonds reden (zodat je ’s ochtends aankomt) moesten we onze keeltjes goed opwarmen met een aantal shotjes. Overigens bleek het helemaal niet zo koud te zijn, maar ja het is altijd beter om je voor te bereiden op het ergste.
Vlug in de trein gesprongen en het kon niet veel beter. Ondanks dat de treinen er van buiten oud uitzien en naar kool stinken (alleen om warme thee te kunnen bezorgen, ja, het is echt waar!!!) zien ze er van binnen prima uit. 4 roodleren bekleedde bankjes/bedjes aan elk wand, 2 in een kleine maar comfortabele coupé. Even wennen aan onze nieuwe omgeving om vervolgens te worden verrast door twee knappe jonge dames, Jenja en Tanja, die ons kwamen vergezellen in de coupé. Eerst een introductie, vervolgens een paar drankjes uit de tas, lang leve onze goede voorbereiding en dan naar het echte niveau van Rusland Ik was nog maar in mijn voorbereidingsjaar en kende nog niet veel Russisch, dus ik voelde mee een beetje bankzitter bij een voetbal wedstrijd. Maar ja het was geen ramp, een Fransman voor de taal en een Hollander voor de consumptie en de verleidelijke oogcontacten. Dit bleek naar behoren te werken want nadat we waren gearriveerd in Sint Petersburg en uit de wagon waren gestapt hadden we nummers uitgewisseld om dit weekend nog een keertje af te spreken in Peter (kort voor Sint Petersburg).
Vervolgens zijn we naar het afspreekpunt gegaan, waar we Masha en haar vriendje Sascha zouden ontmoeten. Bij hen zouden we de komende dagen overnachten. Vanuit het afspreekpunt naar hun flatje Zoals gewoonlijk een ouderwets flatje in een oud klassiek gebouw dat toch wel een beurtje mocht gebruiken. Maar alles werkte en ik had genoeg slaapruimte, dus niks te klagen. Spullen afdroppen en gezellig gaan rondzwerven in de stad. Ik ben helaas een heleboel straatnamen en plaatsen vergeten en kan ze dus niet opnoemen. Tegen de avond kwamen we er toevallig achter dat voetbalclub Zenit Sint Petersburg in de halve finale van de UEFA Cup stond en moest spelen tegen Bayern Munchen. Het werd dus een gezellige avond in een Ierse kroeg, niet ver van het stadion, met Guilaume, Masha, Sasha, en een zus van Mascha en haar vriend Het had een hele gezellige gesprek kunnen worden maar, helaas mijn Russisch was niet up to date dus het was voor mij voornamelijk voetbal kijken. Een kleine 90 minuten later en Zenit werd finalist. Vervolgens op bezoek bij de zus van Masha, die kennelijk iets eerder met haar vriend naar huis was gegaan. Aangekomen bij het betreffende flatgebouw. Aankloppen en……. geen antwoord. Nog een keer aankloppen en we hoorden wat gestommel en toen ging de deur open en beiden waren in badpak. Ahum hallo. Kom binnen. En natuurlijk traditioneel Russisch in de keuken met de hele groep babbelen. Tegen twaalf uur met zijn allen nog de traditionele Peterburgse conditietest. Rennen om op tijd op de goede helft van de stad te zijn . Op een bepaald tijdstip ‘s nachts gaan blijkbaar alle bruggen open tot een uurtje of 5 in de ochtend en is het lastig om de overkant te bereiken. Daarna nog even in een openlucht discotheek geweest, waar je kon pingpongen, badmintonnen, en natuurlijk relaxen op een aangelegd zand met uitzicht op de kerk van de verlosser van het bloed. Klinkt zwaar maar, ik kan je zeggen dat het er allemaal erg leuk uitzag.
De volgende ochtend vroeg op. Om 10 uur je nest uit om het Peterhof te bewonderen. Hier hadden we met de dames van de trein afgesproken. Het Peterhof is een asociaal vakantiehuisje met een overdreven tuin vol fonteinen die Peter de Eerste heeft laten bouwen . De naam Hof is een woord gestolen uit de Nederlandse taal omdat, Peter in zijn tijd een bezoek heeft gebracht aan ons land, waar hij veel heeft geleerd en als klein bedankje heeft hij enkele dingen een Nederlandse woord gegeven, zo ook de burg van Sint Petersburg. Helaas waren we net te vroeg in het seizoen om de fonteinen te zien spuiten, maar ja ook zonder de actieve fonteinen is het al een indrukwekkend gezicht. Met de meisjes even door het park gewandeld en typisch Russische foto’s genomen. Dat houdt in: zoek een stukje natuur op, glimlach zo lief als je kan en je hebt een Russische foto. Na het rondwandelen, wilden we het paleis/ vakantiehuisje toch even van binnen bekijken. Tja een beetje laat want er stond inmiddels een rij van ongeveer twee uur. Maar ja, Jenja kwam op het idee om eventjes naar de wc te gaan, dat natuurlijk zich in het paleis bevond. Wij dus met zijn allen naar de wc en via de wc rechtdoor naar de hoofdingang. Tja het is aso, maar ik vind ook dat creatieve mensen die een hele troep ervaren beveiligingsmensen in het ooitje nemen, beloont moeten worden voor dappere acties zoals deze. Eenmaal in het gebouw moesten Guillaume en ik onze mond houden om onze Europeese roots te verbergen. Dat scheelde ons n.l. de helft van de entreekosten. Tja je ziet maar weer hoe de Westerse toerist hier op alle mogelijke manieren wordt afgezet. Russische prijzen staan daar in het Russisch geschreven en niet in cijfers zodat de gemiddelde toerist niets door heeft. In het paleis krijg je een rondleiding vol kunst en kitsch. Erg indrukwekkend. Die Romanov’s (Tsarenfamilie sinds Peter de Eerste) waren toch wel een tikkeltje verwend. Ik geloof wel dat de waarde van het paleis met zijn tuin ongeveer dezelfde waarde heeft als de schilderswijk om maar in de kunstgenre te blijven. Om het contrast in Rusland even duidelijk te maken zijn we om de hoek van het paleis naar een oude afgeraggelde Russische kermis gegaan. That’s Russia!!!
Hierna weer een hele tijd rondgelopen in de sprookjesstad. Ook nog langs een plaatsje geweest waar Lenin tijdens de revolutie een biertje of wodka heeft gedronken. Dit is overigens niets speciaals. Dit kom je in elke stad of wijk wel tegen maar voor mij was het de eerste keer dus leek het bijzonder. ‘S avonds nog even lekker een “eat all you can” restaurant gevonden aan de Nevski Prospekt (lees Kalverstraat) voor 12 euro de man inclusief alcohol. Dit speelde zich helaas wel 2 en een half jaar geleden af (september 2008) dus ik niet zeggen of het er nu nog is. Na het eten afscheid genomen van de dames. Verder ‘s avonds niets noemenswaardig gebeurd.
De volgende dag nog ’s ochtends even langs de Hermitage geweest waar ik tot een schokkende conclusie kwam. De Russen hebben blijkbaar ons dusdanig beroofd dat ze een hele vleugel in de Hermitage hebben gereserveerd om al hun gestolen voorraad voor mijn neus te pronken!!!! De overige zalen waren ook indrukwekkend groot, maar zoals bij elke museum is de Hermitage ook erg druk. Na een uur of 3 naar schilderijen te hebben zitten staren, hebben we toch besloten om weer wat frisse lucht te happen.
Overdag met de meisjes, Masha en Sasha nog eventjes rond gelopen door de stad. Ook nog eventjes ouderwetse Russische sigaren gerookt: Belamorkanal genaamd. Een goed recept om snel misselijk te worden. Echt ranzig, maar wel stoer. Uiteindelijk hebben we zo ontspannen rondgehangen dat we de tijd waren vergeten. Hoe laat vertrekt de trein? 7:30. Hoe laat is het? 7:10. Hoe lang is het lopen? Ongeveer 30 a 35 minuten. Dus met volgepakte rugzakken, lichtelijk aangeschoten tja toch even een paar bvo’tjes* onderweg naar binnen gewerkt, rennend door de straten van Peter. Met een knallende kop en doorweekte kleren gierend door het station gerend, en met nog 1 minuut te gaan net op tijd voor de trein (Overigens rijden de treinen altijd stipt op tijd in Rusland). We draaiden om en we zien gewoon nog een aantal groepjes rennen naar de trein. Gebruikelijk in Rusland.
Op de terugweg zaten we in een volle wagon, iedereen wilde slapen behalve Giullaume, Olga( nieuwe treinvriendinnetje) en ik .Gelukkig was de wagonbeheerdster zo vriendelijk en aangeschoten om voor een kleine 10 euro haar eigen kamertje af te staan en bood ze bovendien nog haar wijnvoorraad aan omdat wij inmiddels al weer droog waren. Uiteindelijk was Guillaume met hoofdpijn naar zijn eigen kamer teruggegaan en hebben Olga, een fles wijn en ik de nacht doorgebracht achter gesloten deuren.
Boek: Fjodor Michajlovitsj Dostojevski - Misdaad en Straf (1866)
Film: Dziga Vertov - De man met de camera (1929)
Coen
Mijn eerste tripje buiten Moskou was natuurlijk Sint Petersburg. Na een half jaar hard aan mij Russisch te hebben gewerkt, werd ik door een Fransman (Guillaume Protsenko, ja o.k. de familienaam is Oekraïens dus het is geen 100% Fransman) benaderd om samen een weekendje naar Sint Petersburg te gaan. Hij kende toevallig een actrice die hij op een van de festivals had leren kennen en we hadden dus voor de hele drie dagen een slaapplek op 200 meter afstand van het centrum. Het was begin april en aangezien de treinen pas
’s avonds reden (zodat je ’s ochtends aankomt) moesten we onze keeltjes goed opwarmen met een aantal shotjes. Overigens bleek het helemaal niet zo koud te zijn, maar ja het is altijd beter om je voor te bereiden op het ergste.
Vlug in de trein gesprongen en het kon niet veel beter. Ondanks dat de treinen er van buiten oud uitzien en naar kool stinken (alleen om warme thee te kunnen bezorgen, ja, het is echt waar!!!) zien ze er van binnen prima uit. 4 roodleren bekleedde bankjes/bedjes aan elk wand, 2 in een kleine maar comfortabele coupé. Even wennen aan onze nieuwe omgeving om vervolgens te worden verrast door twee knappe jonge dames, Jenja en Tanja, die ons kwamen vergezellen in de coupé. Eerst een introductie, vervolgens een paar drankjes uit de tas, lang leve onze goede voorbereiding en dan naar het echte niveau van Rusland Ik was nog maar in mijn voorbereidingsjaar en kende nog niet veel Russisch, dus ik voelde mee een beetje bankzitter bij een voetbal wedstrijd. Maar ja het was geen ramp, een Fransman voor de taal en een Hollander voor de consumptie en de verleidelijke oogcontacten. Dit bleek naar behoren te werken want nadat we waren gearriveerd in Sint Petersburg en uit de wagon waren gestapt hadden we nummers uitgewisseld om dit weekend nog een keertje af te spreken in Peter (kort voor Sint Petersburg).
Vervolgens zijn we naar het afspreekpunt gegaan, waar we Masha en haar vriendje Sascha zouden ontmoeten. Bij hen zouden we de komende dagen overnachten. Vanuit het afspreekpunt naar hun flatje Zoals gewoonlijk een ouderwets flatje in een oud klassiek gebouw dat toch wel een beurtje mocht gebruiken. Maar alles werkte en ik had genoeg slaapruimte, dus niks te klagen. Spullen afdroppen en gezellig gaan rondzwerven in de stad. Ik ben helaas een heleboel straatnamen en plaatsen vergeten en kan ze dus niet opnoemen. Tegen de avond kwamen we er toevallig achter dat voetbalclub Zenit Sint Petersburg in de halve finale van de UEFA Cup stond en moest spelen tegen Bayern Munchen. Het werd dus een gezellige avond in een Ierse kroeg, niet ver van het stadion, met Guilaume, Masha, Sasha, en een zus van Mascha en haar vriend Het had een hele gezellige gesprek kunnen worden maar, helaas mijn Russisch was niet up to date dus het was voor mij voornamelijk voetbal kijken. Een kleine 90 minuten later en Zenit werd finalist. Vervolgens op bezoek bij de zus van Masha, die kennelijk iets eerder met haar vriend naar huis was gegaan. Aangekomen bij het betreffende flatgebouw. Aankloppen en……. geen antwoord. Nog een keer aankloppen en we hoorden wat gestommel en toen ging de deur open en beiden waren in badpak. Ahum hallo. Kom binnen. En natuurlijk traditioneel Russisch in de keuken met de hele groep babbelen. Tegen twaalf uur met zijn allen nog de traditionele Peterburgse conditietest. Rennen om op tijd op de goede helft van de stad te zijn . Op een bepaald tijdstip ‘s nachts gaan blijkbaar alle bruggen open tot een uurtje of 5 in de ochtend en is het lastig om de overkant te bereiken. Daarna nog even in een openlucht discotheek geweest, waar je kon pingpongen, badmintonnen, en natuurlijk relaxen op een aangelegd zand met uitzicht op de kerk van de verlosser van het bloed. Klinkt zwaar maar, ik kan je zeggen dat het er allemaal erg leuk uitzag.
De volgende ochtend vroeg op. Om 10 uur je nest uit om het Peterhof te bewonderen. Hier hadden we met de dames van de trein afgesproken. Het Peterhof is een asociaal vakantiehuisje met een overdreven tuin vol fonteinen die Peter de Eerste heeft laten bouwen . De naam Hof is een woord gestolen uit de Nederlandse taal omdat, Peter in zijn tijd een bezoek heeft gebracht aan ons land, waar hij veel heeft geleerd en als klein bedankje heeft hij enkele dingen een Nederlandse woord gegeven, zo ook de burg van Sint Petersburg. Helaas waren we net te vroeg in het seizoen om de fonteinen te zien spuiten, maar ja ook zonder de actieve fonteinen is het al een indrukwekkend gezicht. Met de meisjes even door het park gewandeld en typisch Russische foto’s genomen. Dat houdt in: zoek een stukje natuur op, glimlach zo lief als je kan en je hebt een Russische foto. Na het rondwandelen, wilden we het paleis/ vakantiehuisje toch even van binnen bekijken. Tja een beetje laat want er stond inmiddels een rij van ongeveer twee uur. Maar ja, Jenja kwam op het idee om eventjes naar de wc te gaan, dat natuurlijk zich in het paleis bevond. Wij dus met zijn allen naar de wc en via de wc rechtdoor naar de hoofdingang. Tja het is aso, maar ik vind ook dat creatieve mensen die een hele troep ervaren beveiligingsmensen in het ooitje nemen, beloont moeten worden voor dappere acties zoals deze. Eenmaal in het gebouw moesten Guillaume en ik onze mond houden om onze Europeese roots te verbergen. Dat scheelde ons n.l. de helft van de entreekosten. Tja je ziet maar weer hoe de Westerse toerist hier op alle mogelijke manieren wordt afgezet. Russische prijzen staan daar in het Russisch geschreven en niet in cijfers zodat de gemiddelde toerist niets door heeft. In het paleis krijg je een rondleiding vol kunst en kitsch. Erg indrukwekkend. Die Romanov’s (Tsarenfamilie sinds Peter de Eerste) waren toch wel een tikkeltje verwend. Ik geloof wel dat de waarde van het paleis met zijn tuin ongeveer dezelfde waarde heeft als de schilderswijk om maar in de kunstgenre te blijven. Om het contrast in Rusland even duidelijk te maken zijn we om de hoek van het paleis naar een oude afgeraggelde Russische kermis gegaan. That’s Russia!!!
Hierna weer een hele tijd rondgelopen in de sprookjesstad. Ook nog langs een plaatsje geweest waar Lenin tijdens de revolutie een biertje of wodka heeft gedronken. Dit is overigens niets speciaals. Dit kom je in elke stad of wijk wel tegen maar voor mij was het de eerste keer dus leek het bijzonder. ‘S avonds nog even lekker een “eat all you can” restaurant gevonden aan de Nevski Prospekt (lees Kalverstraat) voor 12 euro de man inclusief alcohol. Dit speelde zich helaas wel 2 en een half jaar geleden af (september 2008) dus ik niet zeggen of het er nu nog is. Na het eten afscheid genomen van de dames. Verder ‘s avonds niets noemenswaardig gebeurd.
De volgende dag nog ’s ochtends even langs de Hermitage geweest waar ik tot een schokkende conclusie kwam. De Russen hebben blijkbaar ons dusdanig beroofd dat ze een hele vleugel in de Hermitage hebben gereserveerd om al hun gestolen voorraad voor mijn neus te pronken!!!! De overige zalen waren ook indrukwekkend groot, maar zoals bij elke museum is de Hermitage ook erg druk. Na een uur of 3 naar schilderijen te hebben zitten staren, hebben we toch besloten om weer wat frisse lucht te happen.
Overdag met de meisjes, Masha en Sasha nog eventjes rond gelopen door de stad. Ook nog eventjes ouderwetse Russische sigaren gerookt: Belamorkanal genaamd. Een goed recept om snel misselijk te worden. Echt ranzig, maar wel stoer. Uiteindelijk hebben we zo ontspannen rondgehangen dat we de tijd waren vergeten. Hoe laat vertrekt de trein? 7:30. Hoe laat is het? 7:10. Hoe lang is het lopen? Ongeveer 30 a 35 minuten. Dus met volgepakte rugzakken, lichtelijk aangeschoten tja toch even een paar bvo’tjes* onderweg naar binnen gewerkt, rennend door de straten van Peter. Met een knallende kop en doorweekte kleren gierend door het station gerend, en met nog 1 minuut te gaan net op tijd voor de trein (Overigens rijden de treinen altijd stipt op tijd in Rusland). We draaiden om en we zien gewoon nog een aantal groepjes rennen naar de trein. Gebruikelijk in Rusland.
Op de terugweg zaten we in een volle wagon, iedereen wilde slapen behalve Giullaume, Olga( nieuwe treinvriendinnetje) en ik .Gelukkig was de wagonbeheerdster zo vriendelijk en aangeschoten om voor een kleine 10 euro haar eigen kamertje af te staan en bood ze bovendien nog haar wijnvoorraad aan omdat wij inmiddels al weer droog waren. Uiteindelijk was Guillaume met hoofdpijn naar zijn eigen kamer teruggegaan en hebben Olga, een fles wijn en ik de nacht doorgebracht achter gesloten deuren.
Boek: Fjodor Michajlovitsj Dostojevski - Misdaad en Straf (1866)
Film: Dziga Vertov - De man met de camera (1929)
Coen
zondag 14 november 2010
Mijn voorbereidingsjaar.
Ik heb van mijn voorbereidingsjaar echt genoten. Ik zat in een groep vol Aziaten. Het begon met een kleine groep van 7 personen 4 Zuid Koreanen, 3 Chinezen. Later zijn er nog 4 Chinezen en 1 Iranees bijgekomen. Over het algemeen ervaar ik de Oost Aziaten als heel erg verlegen,maar ja eentje ontrok zich aan deze traditie. Daarom kon ik het met hem dus heel goed vinden en heb ik er een goede vriend aan overgehouden met komische verhalen. De lessen waren van goede kwaliteit alleen de Russische taal is erg pittig met ongelooflijk veel uitzonderingen, Het eerste half jaar was voornamelijk Russisch leren waarvan veel lessen op onze etage (de 14e) werden gegeven. Dus je kwam over het algemeen maar moeilijk in contact met andere studenten van VGIK mits je er natuurlijk achteraan ging. Het tweede halfjaar werden Russische lessen gecombineerd met andere lessen zoals geschiedenis van de filmkunst, de geschiedenis van de schilderkunst, regie en acteren. Op de Russische lessen na waren de overige vakken bedoeld als voorbereidingslessen. en daar hoefden we dus geen examen voor af te leggen. Wel werd het werk dat we voor de regie lessen hadden gemaakt, doorgestuurd naar mijn toekomstige leraar om mijn creatieve werk te beoordeling. Het Russisch heb ik uiteindelijk goed onder de knie gekregen met voor grammatica een cijfer ergens in de 80%. Ik begrijp nu nog steeds niet hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, maar ja ik zal er niet over klagen.
Maar nu mijn verhaal. Tijdens de ochtend van Internationale Vrouwendag stond ik op met het idee eerst een douche te nemen. Deze wens werd al vlug verhinderd door de Chinees die zich complete afscheidde van zijn cultuur, Din Jing Fu. Hij sleurde me praktisch mijn kamer uit en ik kreeg maar net genoeg tijd om een shirt en een broek aan te trekken. Eenmaal naar zijn kamer gesleurd te zijn, keek ik naar de aangrenzende kamer waar ik een Tsjech (ben helaas de naam vergeten) en een Kazachstaan (Aleksei) aan een tafeltje zag zitten waar ontbijt op stond. Ik natuurlijk helemaal tevreden met de gedachte om dan toch maar eerst gezellig een ontbijtje te nemen en daarna terug te gaan om te douchen. Dus ik schuif aan tafel aan en waarschijnlijk wegens gebrek aan culturele kennis werd ik compleet verrast door Aleksei’s linkerhand, die de gehele tijd verborgen was onder de tafel. Met een wild zwaaiende beweging in mijn richting klapt de hand op tafel met een nieuw consumptie middel en schreeuwt uitbundig: Whuppa. En ja hoor daar stond het , Rusland’s op een na grootste exportproduct en trouwe vriend van iedere Russische man: Wodka. Na een uitgebreide ontbijt met een flink aantal shotjes kwam de volgende verrassing: om onze Russische taal te verbeteren, hadden ze ervoor gekozen om Russische karaoke met ons (lees Ding en ik) te doen. Zinnen schoten voorbij het scherm en uit ons kwamen zo nu en dan een paar bekende woorden, terwijl Aleksei en de Tsjech uit volle borst meezongen. Na een half uurtje zingen, beseften we eigenlijk dat het Internationale Vrouwendag was dus even vlug naar buiten hoppen om wat bloemetjes te kopen en vervolgens alle dames in de buurt een bloemetje te geven en natuurlijk uit te nodigen voor een ontbijtje. Het uiteindelijke resultaat was 3 verlegen Koreanen en een verdwaalde Russin. Maar niets om je zorgen over te maken want het was pas 11 uur in de morgen en we hadden nog een hele dag te gaan. Na gezellig wat te hebben gebabbeld met de vrouwtjes, schoot toch de vermoeidheid toe, en hebben we de vrouwtjes vriendelijk verzocht de kamer te verlaten om toch maar eventjes gaan te pitten. S’avonds werd er in de Kazachstaanse gemeente (15e etage, eentje naar boven) een feestje gegeven. Dus wij, na ons dutje, met de bos bloemen die we nog over hadden naar boven. We konden al niet meer stuk bij de Kazachstaanse vrouwtjes. We gingen aan een tafel zitten gevuld met Kazachstaanse voedsel. Eerst weer goed eten voordat ik kennis ga maken met de Kazachstaanse cultuur. Er zijn twee dingen waar Kazachstanen echt van houden. Ten eerste is dat wodka en ten tweede is dat een speech houden waarop getoast moet worden. Het resultaat is dat er heel veel lange speeches gehouden werden waarop je elke keer weer een shotje moest nemen. Langzaam maar zeker werd de avond steeds vager, de speeches leken op een gegeven moment eindeloos, en ik verloor de andere drie compleet uit het oog. Helaas kan ik me het einde van het feestje niet meer herinneren. Maar ik kan je wel vertellen hoe ik de volgende ochtend werd gewekt. Ik voelde iemand aan mijn schouder schudden en deed mijn ogen open, kreeg een ronde gele waas voor mijn ogen. Nadat ik mijn ogen uitgewreven had en ja hoor, Weer die Chinees met hetzelfde voorstel. Helaas was ik volledig uitgeput na een Kazachstaanse avond om dit te vervolgen.
Wijze les: Veel Kazachstanen om je heen en een paar flessen wodka is gewoon vragen om problemen.
Boek: Nikolaj Vasiljevitsj Gogol - Arabesken of Petersburgse vertellingen (1835-'42) (voornamelijik het verhaal: Het portret)
Film: Vsevolod Illarionovitsj Poedovkin - De Moeder (1926)
Coen
Maar nu mijn verhaal. Tijdens de ochtend van Internationale Vrouwendag stond ik op met het idee eerst een douche te nemen. Deze wens werd al vlug verhinderd door de Chinees die zich complete afscheidde van zijn cultuur, Din Jing Fu. Hij sleurde me praktisch mijn kamer uit en ik kreeg maar net genoeg tijd om een shirt en een broek aan te trekken. Eenmaal naar zijn kamer gesleurd te zijn, keek ik naar de aangrenzende kamer waar ik een Tsjech (ben helaas de naam vergeten) en een Kazachstaan (Aleksei) aan een tafeltje zag zitten waar ontbijt op stond. Ik natuurlijk helemaal tevreden met de gedachte om dan toch maar eerst gezellig een ontbijtje te nemen en daarna terug te gaan om te douchen. Dus ik schuif aan tafel aan en waarschijnlijk wegens gebrek aan culturele kennis werd ik compleet verrast door Aleksei’s linkerhand, die de gehele tijd verborgen was onder de tafel. Met een wild zwaaiende beweging in mijn richting klapt de hand op tafel met een nieuw consumptie middel en schreeuwt uitbundig: Whuppa. En ja hoor daar stond het , Rusland’s op een na grootste exportproduct en trouwe vriend van iedere Russische man: Wodka. Na een uitgebreide ontbijt met een flink aantal shotjes kwam de volgende verrassing: om onze Russische taal te verbeteren, hadden ze ervoor gekozen om Russische karaoke met ons (lees Ding en ik) te doen. Zinnen schoten voorbij het scherm en uit ons kwamen zo nu en dan een paar bekende woorden, terwijl Aleksei en de Tsjech uit volle borst meezongen. Na een half uurtje zingen, beseften we eigenlijk dat het Internationale Vrouwendag was dus even vlug naar buiten hoppen om wat bloemetjes te kopen en vervolgens alle dames in de buurt een bloemetje te geven en natuurlijk uit te nodigen voor een ontbijtje. Het uiteindelijke resultaat was 3 verlegen Koreanen en een verdwaalde Russin. Maar niets om je zorgen over te maken want het was pas 11 uur in de morgen en we hadden nog een hele dag te gaan. Na gezellig wat te hebben gebabbeld met de vrouwtjes, schoot toch de vermoeidheid toe, en hebben we de vrouwtjes vriendelijk verzocht de kamer te verlaten om toch maar eventjes gaan te pitten. S’avonds werd er in de Kazachstaanse gemeente (15e etage, eentje naar boven) een feestje gegeven. Dus wij, na ons dutje, met de bos bloemen die we nog over hadden naar boven. We konden al niet meer stuk bij de Kazachstaanse vrouwtjes. We gingen aan een tafel zitten gevuld met Kazachstaanse voedsel. Eerst weer goed eten voordat ik kennis ga maken met de Kazachstaanse cultuur. Er zijn twee dingen waar Kazachstanen echt van houden. Ten eerste is dat wodka en ten tweede is dat een speech houden waarop getoast moet worden. Het resultaat is dat er heel veel lange speeches gehouden werden waarop je elke keer weer een shotje moest nemen. Langzaam maar zeker werd de avond steeds vager, de speeches leken op een gegeven moment eindeloos, en ik verloor de andere drie compleet uit het oog. Helaas kan ik me het einde van het feestje niet meer herinneren. Maar ik kan je wel vertellen hoe ik de volgende ochtend werd gewekt. Ik voelde iemand aan mijn schouder schudden en deed mijn ogen open, kreeg een ronde gele waas voor mijn ogen. Nadat ik mijn ogen uitgewreven had en ja hoor, Weer die Chinees met hetzelfde voorstel. Helaas was ik volledig uitgeput na een Kazachstaanse avond om dit te vervolgen.
Wijze les: Veel Kazachstanen om je heen en een paar flessen wodka is gewoon vragen om problemen.
Boek: Nikolaj Vasiljevitsj Gogol - Arabesken of Petersburgse vertellingen (1835-'42) (voornamelijik het verhaal: Het portret)
Film: Vsevolod Illarionovitsj Poedovkin - De Moeder (1926)
Coen
dinsdag 9 november 2010
Introductie: Coen Kramers
Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Coen Kramers. Op 11 November word ik 27 jaar. Ik studier nu al 3 jaar in Rusland aan het VGIK filminstituut te moskou. Ik heb er voornamelijk voor gekozen om in Rusland te studeren vanwege het avontuur, de rijke literature geschiedenis van Rusland, het invloed van filmregisseurs als Sergei Eisenstein, Vsevolodov Pudovkin, Lev kuleshev, etc. Ik wil graag mijn ervaringen in Rusland met jullie delen , maar eerst even iets over mijn instituut. Maar ga jullie kennis eerst verbreden met een kleine uitleg over mijn instituut
VGIK
Vgik staat in het russisch voor Всероссийский государственный университет кинематографии имени С.А.Герасимова in het Nederlands kun je dit vrij omvertalen naar Heel-rusland instituut voor filmkunst ganamd naar C.A. Gerasimov. Dit is de oudste instituut (hoewel het nu een universiteit is) ter wereld voor de filmkunst en heeft regisseurs opgeleid als Andrei Tarkovski, Michael Romm, Nikita Michailkov, Sergei Bondarchuk, etc. Jai k bedat de meeste mensen die dit gelezen hebben waarschijnlijk niks zegt, maar als je geinteresserd ben kun je all die namen opzoeken in wikipedia. Verder hebben Sergei Eiesensteinen, Vsevolod Pudovkin (ook te vinden in Wikipedia) in deze instituut les gegeven. Maar genoeg over het verleden van VGIK. Hoe gaat het er hedendaags aan toe. VGIK is in Rusland en de oude soviet landen een handels merk. Iedereen schijnt het hier te kennen, wat natuurlijk niet helemaal waar is en je bent heel erg cool als je er studeert. Uit een selectie vaan 550 studenten elk jaar worden er helaas worden er 30 studenten toegelaten. Bij de actuers afdeling schijnt de concurrentie nog veel heftiger te zijn. Het system van de school moet ik zeggen is vrij ouderwets, ze werken nog met een meester-leerlingen system, maar dessalnietemin bied het programma de studenten veel kans om kennis op te doen op heel veel terreinen zoals acteren, regisseren, fotographie, literatuur, theater, etc. Een minpuntje aan het instiituut is date r helemaal geen Engels wordt gesproken, maar ja daar heb ik zelf bewust voor gekozen. Ik heb dan ook een jaar vooropleiding Russisch op de instituut afgerond. Het gebouw is een mooi klassiek gebouw met een prachtige filmzaal en vele kleine zalen. Verder zijn er enkele filmpaviljions voor het filmen, is er een montage kamer waar er met oude machines nog gemonteerd kan worden, is ere en bibliotheek met vrijwel geen engelse literatuur en een computerkamer voor het monteren met AVID programmas.
Mijn eerste Ervaringen in Rusland
Zonder aal te veel kennis over het land en een emotionele afscheid van mijnfamilie ben ik op Schiphol in een KLM vliegtuig gestapt met een simpele plattegrondje en een address (natuurlijk allemaal in het Engels). Na een comfortabele vlucht van ongeveer 4 uurben ik aangekomen op Sherementova vliegveld. Eerst een uurtje wachten bij de passport controle met de kick van ik ben nu in Rusland. Eenmaal door de controle heen werd ik aangevallen door allemaal kleine mannetjes die geprogrammerd ware nom het woordje taxi te roepen. Ik had me de avond van te voren niet al te sterk voorbereid en wist dus eigenlijk niet precies waar ik naar toe moest (Ja ik ben soms een beetje naief) en was eigenlijk alleen maar op de hoogte van een feit dit jaar (2007) Moskou de duurste stad in de wereld was. Een goede garantie om compleet belazerd te worden. Wat dan ook gebeurt is. Ik reageer dus naar een van die taxi chauffeurs en vraag hoeveel het kost. Met mijn naïve kop ga ik in op een prijs van 4000 roebel (niet afdingen, niet verder rondvragen ,nee dee eerste de beste), pak ‘m beet 150 euro, Tsja wist ik hoe ver het was van de vliegveld en het is de duurste stad ter wereld. Ik moet wel zeggen dat ze heel erg vriendelijk voor me waren. Ze wisten eerst niet waar de straat was en keken me een beetje verbaast aan . Vervolgens na het te hebben uitgezocht, hebben ze me geholpen met mijn koffers inpakken en zo verlieten we de vliegveld en mijn eerste beelden van rusland waren schoorstenen, fabrieken, oude versleten, grijze gebouwen en kilometers lange file op een 5 laans baan. Maar dat kon de pret niet bedrukken want ik was nog steeds in de waan van :Wow, Rusland. Alles was geweldig.Na ongeveer 2 uur kwam ik aan op het instituut. Ik heb de taxichauffeur gevraagd om eventje te wachten wat ie natuurlijk vriendelijk deed. Het gebeurt immers niet elke dag dat een tourist zich zo makkelijk laat afzetten voor zo’n bedrag. Bij de hoofdingang staat een babushka (oud vrouwtje of oma) achter een balie en ik met mijn beperkte kennis rusisch probeerde de klanken van hallo in het russisch uit te drukken wat resulteerde in een bellaberde groet van mijn kant en het babushka dat denkt dat ik russisch spreek. Dus ze begint een heel verhaal tegen me aan te lullen en ik kijk haar aan met een verstijfde blik van: Ok. Na een paar seconden van stillte begint ze wat harder te praten denkende dat ik het niet goed begrepen heb, met het resultaat dat ik in het Engels haar uitleg dat ik geen russisch kan. Probleempje ze kon geen word engels en dacht als ik nou nog harder ga spreken dan zal hij het wel verstaan en binnen een paar minuten staat ze tegen me te schreeuwen in de hoop dat ik haar nu wel begrijp. Na een paar minuten het geschreeuw van haar an te horen komt er en kleine leger vrouwtjes aanlopen.Op een na waren ze allemaal wat verouderd. Gelukkig was deze jonge schone donkerharig meisje, met een schattige glimlach wel in staat om Engles te spreken. Mister Kramers would you please follow us. Bingo eindelijk vooruitgang in de zaak. Ik wordt gevraagd hen te volgen en na in een kantoortje een aantal formele gesprekken over registreren e.d., werd mij uitgelegd waar ik me moest melden om te overnachten. Het was inmiddels al vijf uur en de taxi stond al een tijdje te wachten. Dus in te taxi gestapt naar mijn verblijfblaats. Uitgestapt en eerst even verwonderlijk gekeken naar de gigantische studentenflat gekaraktiseerd door een typische sobere Russiche architectuur: alles grijs. Binnen mezelf eventjes aangemeld. Vervolgens naar de 14de!!! Etage begeleid om vervolgens in een twee persoons kamer gedumpt te worden met een Koreaan. Dat zag ik dus niet aankomen. De Koreaan (June Suk Woe) genaamd reageerde dolenthusiast omdat hij een Europese kamergenoot had. Na een introductie van met een paar andere koreanen en een paar Europesche mensen hebben we beneden wat pizza gegeten. Na gezellig babellen en elkaar leren kennen hebben we er een eind aangeknoopt en ben ik samen met mijn Koreaan naar onze kamer gegaan om vervolgens wat nachtrust te krijgen na een lekkere kennmet de Russische Cultuur.
Wijze les: Naief zijn is niet echt verstandig als je je in buitenland bent, maar biedt veel mogelijkheden voor boeiende verhalen.
Elke week geef ikeen filmtip en een literatuurtip om mijn lezers wat bij te brengen van de Russische cultuur.
Boek: Michail Lermantov - Een held van onze tijd (1840)
Film: Sergej Eisenstein – Pantserkruiser potjemkin (1925)
Coen
VGIK
Vgik staat in het russisch voor Всероссийский государственный университет кинематографии имени С.А.Герасимова in het Nederlands kun je dit vrij omvertalen naar Heel-rusland instituut voor filmkunst ganamd naar C.A. Gerasimov. Dit is de oudste instituut (hoewel het nu een universiteit is) ter wereld voor de filmkunst en heeft regisseurs opgeleid als Andrei Tarkovski, Michael Romm, Nikita Michailkov, Sergei Bondarchuk, etc. Jai k bedat de meeste mensen die dit gelezen hebben waarschijnlijk niks zegt, maar als je geinteresserd ben kun je all die namen opzoeken in wikipedia. Verder hebben Sergei Eiesensteinen, Vsevolod Pudovkin (ook te vinden in Wikipedia) in deze instituut les gegeven. Maar genoeg over het verleden van VGIK. Hoe gaat het er hedendaags aan toe. VGIK is in Rusland en de oude soviet landen een handels merk. Iedereen schijnt het hier te kennen, wat natuurlijk niet helemaal waar is en je bent heel erg cool als je er studeert. Uit een selectie vaan 550 studenten elk jaar worden er helaas worden er 30 studenten toegelaten. Bij de actuers afdeling schijnt de concurrentie nog veel heftiger te zijn. Het system van de school moet ik zeggen is vrij ouderwets, ze werken nog met een meester-leerlingen system, maar dessalnietemin bied het programma de studenten veel kans om kennis op te doen op heel veel terreinen zoals acteren, regisseren, fotographie, literatuur, theater, etc. Een minpuntje aan het instiituut is date r helemaal geen Engels wordt gesproken, maar ja daar heb ik zelf bewust voor gekozen. Ik heb dan ook een jaar vooropleiding Russisch op de instituut afgerond. Het gebouw is een mooi klassiek gebouw met een prachtige filmzaal en vele kleine zalen. Verder zijn er enkele filmpaviljions voor het filmen, is er een montage kamer waar er met oude machines nog gemonteerd kan worden, is ere en bibliotheek met vrijwel geen engelse literatuur en een computerkamer voor het monteren met AVID programmas.
Mijn eerste Ervaringen in Rusland
Zonder aal te veel kennis over het land en een emotionele afscheid van mijnfamilie ben ik op Schiphol in een KLM vliegtuig gestapt met een simpele plattegrondje en een address (natuurlijk allemaal in het Engels). Na een comfortabele vlucht van ongeveer 4 uurben ik aangekomen op Sherementova vliegveld. Eerst een uurtje wachten bij de passport controle met de kick van ik ben nu in Rusland. Eenmaal door de controle heen werd ik aangevallen door allemaal kleine mannetjes die geprogrammerd ware nom het woordje taxi te roepen. Ik had me de avond van te voren niet al te sterk voorbereid en wist dus eigenlijk niet precies waar ik naar toe moest (Ja ik ben soms een beetje naief) en was eigenlijk alleen maar op de hoogte van een feit dit jaar (2007) Moskou de duurste stad in de wereld was. Een goede garantie om compleet belazerd te worden. Wat dan ook gebeurt is. Ik reageer dus naar een van die taxi chauffeurs en vraag hoeveel het kost. Met mijn naïve kop ga ik in op een prijs van 4000 roebel (niet afdingen, niet verder rondvragen ,nee dee eerste de beste), pak ‘m beet 150 euro, Tsja wist ik hoe ver het was van de vliegveld en het is de duurste stad ter wereld. Ik moet wel zeggen dat ze heel erg vriendelijk voor me waren. Ze wisten eerst niet waar de straat was en keken me een beetje verbaast aan . Vervolgens na het te hebben uitgezocht, hebben ze me geholpen met mijn koffers inpakken en zo verlieten we de vliegveld en mijn eerste beelden van rusland waren schoorstenen, fabrieken, oude versleten, grijze gebouwen en kilometers lange file op een 5 laans baan. Maar dat kon de pret niet bedrukken want ik was nog steeds in de waan van :Wow, Rusland. Alles was geweldig.Na ongeveer 2 uur kwam ik aan op het instituut. Ik heb de taxichauffeur gevraagd om eventje te wachten wat ie natuurlijk vriendelijk deed. Het gebeurt immers niet elke dag dat een tourist zich zo makkelijk laat afzetten voor zo’n bedrag. Bij de hoofdingang staat een babushka (oud vrouwtje of oma) achter een balie en ik met mijn beperkte kennis rusisch probeerde de klanken van hallo in het russisch uit te drukken wat resulteerde in een bellaberde groet van mijn kant en het babushka dat denkt dat ik russisch spreek. Dus ze begint een heel verhaal tegen me aan te lullen en ik kijk haar aan met een verstijfde blik van: Ok. Na een paar seconden van stillte begint ze wat harder te praten denkende dat ik het niet goed begrepen heb, met het resultaat dat ik in het Engels haar uitleg dat ik geen russisch kan. Probleempje ze kon geen word engels en dacht als ik nou nog harder ga spreken dan zal hij het wel verstaan en binnen een paar minuten staat ze tegen me te schreeuwen in de hoop dat ik haar nu wel begrijp. Na een paar minuten het geschreeuw van haar an te horen komt er en kleine leger vrouwtjes aanlopen.Op een na waren ze allemaal wat verouderd. Gelukkig was deze jonge schone donkerharig meisje, met een schattige glimlach wel in staat om Engles te spreken. Mister Kramers would you please follow us. Bingo eindelijk vooruitgang in de zaak. Ik wordt gevraagd hen te volgen en na in een kantoortje een aantal formele gesprekken over registreren e.d., werd mij uitgelegd waar ik me moest melden om te overnachten. Het was inmiddels al vijf uur en de taxi stond al een tijdje te wachten. Dus in te taxi gestapt naar mijn verblijfblaats. Uitgestapt en eerst even verwonderlijk gekeken naar de gigantische studentenflat gekaraktiseerd door een typische sobere Russiche architectuur: alles grijs. Binnen mezelf eventjes aangemeld. Vervolgens naar de 14de!!! Etage begeleid om vervolgens in een twee persoons kamer gedumpt te worden met een Koreaan. Dat zag ik dus niet aankomen. De Koreaan (June Suk Woe) genaamd reageerde dolenthusiast omdat hij een Europese kamergenoot had. Na een introductie van met een paar andere koreanen en een paar Europesche mensen hebben we beneden wat pizza gegeten. Na gezellig babellen en elkaar leren kennen hebben we er een eind aangeknoopt en ben ik samen met mijn Koreaan naar onze kamer gegaan om vervolgens wat nachtrust te krijgen na een lekkere kennmet de Russische Cultuur.
Wijze les: Naief zijn is niet echt verstandig als je je in buitenland bent, maar biedt veel mogelijkheden voor boeiende verhalen.
Elke week geef ikeen filmtip en een literatuurtip om mijn lezers wat bij te brengen van de Russische cultuur.
Boek: Michail Lermantov - Een held van onze tijd (1840)
Film: Sergej Eisenstein – Pantserkruiser potjemkin (1925)
Coen
dinsdag 3 augustus 2010
Laatste dag
Morgen ga ik naar huis dus is het de tijd om de balans op te maken van de afgelopen maand. Wat ging goed, wat minder? Wat had ik beter wel kunnen doen en wat niet?
De lessen zijn, zoals ik hier al meerdere keren gezegd heb, goed. Het hangt wel van de leraar af maar dat doet het altijd. Aangezien ik al aardig Russisch kan was mijn doel hier om mijn Russisch te verbeteren en vooral om meer woordkennis op te doen. Dat is wel gelukt door middel van discussies over onder andere genetisch gemanipuleerd voedsel en immigratiepolitiek. Verder heb ik er eigenlijk alles al over gezegd.
Aan het einde van de rit kregen we nog een sterk staaltje Russische bureaucratie. We zouden een certificaat krijgen met het aantal uren Russisch erop (100 uur). Maar dan moesten we wel eerst bij 4 verschillende mensen handtekeningen ophalen: bij de referent, de boekhouder, de bibliotheek en bij de baas van de obsjesjitie (woongedeelte). Enfin ik eerst naar de referent, maar Marina bleek op vakantie te zijn. Gelukkig wilde de referent van Polen wel even tekenen... of niet. Van haar moest ik eerst naar de bibliotheek, dan naar de boekhouder en dan naar haar toekomen. Ik naar de boekhouder: "waar is je bonnetje van je betaling"? Ja die ligt op mijn kamer... nou, zonder bonnetje geen handtekening! Ik weer terug naar mijn kamer, bonnetje gehaald en jahoor mijn eerste handtekening. Daarna naar de bibliotheek, geen probleem, handtekening zo gekregen. Daarna naar de referent, ook getekend. Volgende etappe: de coordinator van mijn kamer. Er stond op het briefje, OF naar 428 OF naar 828. Bij 428 was natuurlijk niemand dus moest ik helemaal naar de 8ste lopen. Daar aangekomen zei de vrouw van die etage dat de vrouw inmiddels verhuisd was... naar de tweede! Dus ik daar weer heen en handtekening gekregen. Daarna als het laatste naar het dekanat maar die wilde mij het certificaat niet geven als de leraar niet getekend had (stond niet op het briefje). Ik de volgende dag gedaan en toen kreeg ik mijn certi! Hoera!
En dan.. wat had ik beter wel of niet kunnen doen? Ik kan eigenlijk geen antwoord geven op deze vraag. Aangezien ik al meerdere keren in Rusland ben geweest, sommige dingen vind ik heel normaal. Wat in ieder geval niet helpt in dit land is contstant maar je eigen cultuur als superieur zien, Nederlanders houden van etiketten plakken maar wat je vaak ziet is dat deze etiketten maar voor een klein gedeelte de essentie dekken. Ons voorstellingsvermogen van een zacht autoritaire staat is bij lange na niet genoeg om een land te begrijpen waarin vrijheid en macht zo anders beleefd worden. Een mooi voorbeeld van etiketten plakken is hoe ik van de week in de metro liep en mij ergerde aan de roltrappen. Ik ging de metro in en er was maar 1 roltrap die naarbeneden ging terwijl de andere roltrappen van beneden naar boven liepen. Bovenaan ontstond er dus een enorme opstopping. Waarop ik een vrouw van de metro vroeg waarom er van die andere 3 roltrappen er niet eentje even omgeschakeld kon worden. Op die 3 roltrappen stond bijna niemand trouwens. De vrouw keek mij aan en haalde een schema uit haar zak waarna ze zei, wacht maar af. En inderdaad na 10 minuten begreep ik waarom. Beneden kwam een metro aan en uit die metro kwamen ongeloofelijk veel mensen, een hele zee zou ik wel kunnen zeggen. Ziet u, zei de vrouw. We hebben er wel over nagedacht hoor. Over zulke dingen is het makkelijk oordelen in dit land maar vaak is het niet wat men denkt.
Voor morgen heb ik via het instituut een taxi gebeld naar het vliegveld. Ik had geen zin om met deze hitte met mijn koffer en tas door de metro te sjouwen.
Nou dit was mijn laatste bericht vanuit het Pushkin Instituut, ik hoop dat jullie het log met plezier gevolgd hebben.
Nils
De lessen zijn, zoals ik hier al meerdere keren gezegd heb, goed. Het hangt wel van de leraar af maar dat doet het altijd. Aangezien ik al aardig Russisch kan was mijn doel hier om mijn Russisch te verbeteren en vooral om meer woordkennis op te doen. Dat is wel gelukt door middel van discussies over onder andere genetisch gemanipuleerd voedsel en immigratiepolitiek. Verder heb ik er eigenlijk alles al over gezegd.
Aan het einde van de rit kregen we nog een sterk staaltje Russische bureaucratie. We zouden een certificaat krijgen met het aantal uren Russisch erop (100 uur). Maar dan moesten we wel eerst bij 4 verschillende mensen handtekeningen ophalen: bij de referent, de boekhouder, de bibliotheek en bij de baas van de obsjesjitie (woongedeelte). Enfin ik eerst naar de referent, maar Marina bleek op vakantie te zijn. Gelukkig wilde de referent van Polen wel even tekenen... of niet. Van haar moest ik eerst naar de bibliotheek, dan naar de boekhouder en dan naar haar toekomen. Ik naar de boekhouder: "waar is je bonnetje van je betaling"? Ja die ligt op mijn kamer... nou, zonder bonnetje geen handtekening! Ik weer terug naar mijn kamer, bonnetje gehaald en jahoor mijn eerste handtekening. Daarna naar de bibliotheek, geen probleem, handtekening zo gekregen. Daarna naar de referent, ook getekend. Volgende etappe: de coordinator van mijn kamer. Er stond op het briefje, OF naar 428 OF naar 828. Bij 428 was natuurlijk niemand dus moest ik helemaal naar de 8ste lopen. Daar aangekomen zei de vrouw van die etage dat de vrouw inmiddels verhuisd was... naar de tweede! Dus ik daar weer heen en handtekening gekregen. Daarna als het laatste naar het dekanat maar die wilde mij het certificaat niet geven als de leraar niet getekend had (stond niet op het briefje). Ik de volgende dag gedaan en toen kreeg ik mijn certi! Hoera!
En dan.. wat had ik beter wel of niet kunnen doen? Ik kan eigenlijk geen antwoord geven op deze vraag. Aangezien ik al meerdere keren in Rusland ben geweest, sommige dingen vind ik heel normaal. Wat in ieder geval niet helpt in dit land is contstant maar je eigen cultuur als superieur zien, Nederlanders houden van etiketten plakken maar wat je vaak ziet is dat deze etiketten maar voor een klein gedeelte de essentie dekken. Ons voorstellingsvermogen van een zacht autoritaire staat is bij lange na niet genoeg om een land te begrijpen waarin vrijheid en macht zo anders beleefd worden. Een mooi voorbeeld van etiketten plakken is hoe ik van de week in de metro liep en mij ergerde aan de roltrappen. Ik ging de metro in en er was maar 1 roltrap die naarbeneden ging terwijl de andere roltrappen van beneden naar boven liepen. Bovenaan ontstond er dus een enorme opstopping. Waarop ik een vrouw van de metro vroeg waarom er van die andere 3 roltrappen er niet eentje even omgeschakeld kon worden. Op die 3 roltrappen stond bijna niemand trouwens. De vrouw keek mij aan en haalde een schema uit haar zak waarna ze zei, wacht maar af. En inderdaad na 10 minuten begreep ik waarom. Beneden kwam een metro aan en uit die metro kwamen ongeloofelijk veel mensen, een hele zee zou ik wel kunnen zeggen. Ziet u, zei de vrouw. We hebben er wel over nagedacht hoor. Over zulke dingen is het makkelijk oordelen in dit land maar vaak is het niet wat men denkt.
Voor morgen heb ik via het instituut een taxi gebeld naar het vliegveld. Ik had geen zin om met deze hitte met mijn koffer en tas door de metro te sjouwen.
Nou dit was mijn laatste bericht vanuit het Pushkin Instituut, ik hoop dat jullie het log met plezier gevolgd hebben.
Nils
dinsdag 27 juli 2010
In Russia you sue the government!
Zoals jullie misschien wel hebben gehoord hebben wij hier in Moskou enorm last van een hittegolf, elke dag worden er records gebroken. Je moet je dan toch een beetje aanpassen dus dat betekend 3x per dag douchen onder de koude douche en heel veel drinken. Op dinsdag en donderdag beginnen wij sinds kort om 8 uur 's ochtends met de lessen inplaats van om 9.30. Wel vroeg opstaan maar dat heeft wel als gevolgd dat ik, als het echt heet zit, lekker rustig in mijn kamer zit met alle ramen en deuren open zodat je er toch niet zoveel van merkt.
Op straat merk je er des te meer van. Bussen zijn gebouwd op de winter en dat betekent dat als het buiten +38 is, het in de bussen een graad of 43/44 is. Als ik naar mijn favourite Uzbeek ga (aan het eind van de straat) is dat een enorme hete reis. Gelukkig heeft deze man in de gehele eetzaal 4 airco's aanstaan, lekker afkoelen dus. Verder doen bedrijven als Unilever goede zaken, elke supermarkt heeft minstens 3 diepvriesers staan en ook straatverkopers van drank doen goede zaken.
Wat minder is dat we intussen warm water hebben maar dat heeft wel als gevolg dat de buizen in mijn badkamer warm zijn... het lijkt wel een badhuis. Daarom die deur ook maar weer open. Nog iets anders zijn de "tropische" "stormen" die aan het einde van de dag langskomen. Afgelopen zondag was het raak, een hoop regen en een hele sterke wind. Nu heb ik 3 deuren in mijn kamer. De eerste is de buiten deur (sleutel nodig), die uitkomt op een klein gangetje waarin de koelkast staat en waar je weer twee deuren kunt vinden (1 ervan geeft toegang tot de badkamer). De andere deur geeft toegang tot het woongedeelte. Nu hebben geen van die deuren een sleutelgat en bij deur 3 (die naar het woongedeelte leidt) hebben ze het niet helemaal goed uitgebeiteld dus die deur kan eigenlijk niet dicht. Nu kwam er afgelopen zondagavond ineens een enorme windvlaag langs, waardoor mijn raam openknalde en deur nummer 3 dus dicht sloeg..... en goed dicht. Ik kreeg die deur dus voor geen meter meer open en ik zat dus opgesloten. Enfin ik trekken en trekken, de deur bewoog niet. Maar ik kon deze bijvoorbeeld ook niet intrappen want het scharnier zat aan de verkeerde kant. Dus ik uit het raam gekeken (ik kijk schuin op de keuken) maar helaas was daar niemand. Dus toen heb ik maar de receptie gebeld en zijn ze met z'n 8'en langsgekomen waaronder twee gymleerkrachten en die hebben de deur letterlijk opengeslagen. Jolijt allom.
Verder las ik de volgende opmerkelijke dingen in de krant:
-Een straat verderop hadden ze per ongeluk de verwarming aangezet.. aaaaaa! Aangezien je dat zelf niet kunt reguleren is dat dus lekker bakken 's nachts. De temperatuur was 56 graden. Dan kan je dus beter op straat gaan slapen.
-Een aantal bewoners van de stad hebben de Russische metro aangeklaagd voor het feit dat er geen airco op de haltes te vinden is. De directeur merkte op dat ze beter de zon voor het gerecht kunnen slepen dan de metro, hij vind het allemaal maar te duur.
Nils
p.s. Het volgende bericht wordt mijn laatste, 4 augustus vlieg ik weer naar huis!
Op straat merk je er des te meer van. Bussen zijn gebouwd op de winter en dat betekent dat als het buiten +38 is, het in de bussen een graad of 43/44 is. Als ik naar mijn favourite Uzbeek ga (aan het eind van de straat) is dat een enorme hete reis. Gelukkig heeft deze man in de gehele eetzaal 4 airco's aanstaan, lekker afkoelen dus. Verder doen bedrijven als Unilever goede zaken, elke supermarkt heeft minstens 3 diepvriesers staan en ook straatverkopers van drank doen goede zaken.
Wat minder is dat we intussen warm water hebben maar dat heeft wel als gevolg dat de buizen in mijn badkamer warm zijn... het lijkt wel een badhuis. Daarom die deur ook maar weer open. Nog iets anders zijn de "tropische" "stormen" die aan het einde van de dag langskomen. Afgelopen zondag was het raak, een hoop regen en een hele sterke wind. Nu heb ik 3 deuren in mijn kamer. De eerste is de buiten deur (sleutel nodig), die uitkomt op een klein gangetje waarin de koelkast staat en waar je weer twee deuren kunt vinden (1 ervan geeft toegang tot de badkamer). De andere deur geeft toegang tot het woongedeelte. Nu hebben geen van die deuren een sleutelgat en bij deur 3 (die naar het woongedeelte leidt) hebben ze het niet helemaal goed uitgebeiteld dus die deur kan eigenlijk niet dicht. Nu kwam er afgelopen zondagavond ineens een enorme windvlaag langs, waardoor mijn raam openknalde en deur nummer 3 dus dicht sloeg..... en goed dicht. Ik kreeg die deur dus voor geen meter meer open en ik zat dus opgesloten. Enfin ik trekken en trekken, de deur bewoog niet. Maar ik kon deze bijvoorbeeld ook niet intrappen want het scharnier zat aan de verkeerde kant. Dus ik uit het raam gekeken (ik kijk schuin op de keuken) maar helaas was daar niemand. Dus toen heb ik maar de receptie gebeld en zijn ze met z'n 8'en langsgekomen waaronder twee gymleerkrachten en die hebben de deur letterlijk opengeslagen. Jolijt allom.
Verder las ik de volgende opmerkelijke dingen in de krant:
-Een straat verderop hadden ze per ongeluk de verwarming aangezet.. aaaaaa! Aangezien je dat zelf niet kunt reguleren is dat dus lekker bakken 's nachts. De temperatuur was 56 graden. Dan kan je dus beter op straat gaan slapen.
-Een aantal bewoners van de stad hebben de Russische metro aangeklaagd voor het feit dat er geen airco op de haltes te vinden is. De directeur merkte op dat ze beter de zon voor het gerecht kunnen slepen dan de metro, hij vind het allemaal maar te duur.
Nils
p.s. Het volgende bericht wordt mijn laatste, 4 augustus vlieg ik weer naar huis!
vrijdag 23 juli 2010
Studie update en raad de plaat
Zo tijd voor een nieuwe studieupdate, dat is het belangrijkste niet waar?
We doen over het algemeen heel veel aan spreken: over internet, het maken van Russische gerechten (raad eens wie daar om vroegen?), politiek en natuurlijk geschiedenis. Zo kwam ik erachter dat het gedeelte waarin ik woon helemaal niet zo oud is. Novye Tsjerejomuski, Konkovo, Belyayevo en Kalusjkaya (allemaal metrostations, zoek maar op, het is op de oranje lijn) waren vroeger allemaal dorpjes aan de rand van Moskou. Tijdens de slag om Moskou lag hier de frontlinie en er staat zelfs een gedenkteken voor een infanterie divisie die vanaf hier zijn opmars begon en in Berlijn eindigde.
Tot Stalin's dood begin jaren '50 was de woonsituatie voor de gemiddelde Rus een verschrikking: heleboel mensen woonden zeer dicht op elkaar en bij elkaar. Stalin heeft dan ook weinig woningen gebouwd. Dat veranderde toen Chroetsjov aan de macht kwam en overal van die grote Sovjet flats ging bouwen (in dit gedeelte Tsjerejomoski genaamd). Het planbureau wees vervolgens de vier bovenstaande dorpjes aan waar allemaal van die nieuwe flats gebouwd moesten gaan worden, zo werden de dorpjes dus opgeslokt door Moskou.
Zoals ik al eerder melde hebben we drie verschillende leraressen. Mijn favoriete lerares komt op dinsdag en donderdag, ze heeft heel veel ervaring in lesgeven. Ze heeft een gevarieerd lesprogramma: in de zes uur dat we elke dag les hebben doen we grammatica, lezen en spreken. Mooi verdeeld dus. Nu hadden we het gister over de zaak Litvinenko maar ze kon zich de naam niet gelijk herinneren. Maar ik wel! Vervolgens kon ik al niet meer stuk: volgens haar weet ik meer dan zij en ze ging dat ook rondvertellen op het dekanat (coordinatoren van de zomercursus). Vervolgens heb ik maar besloten om mijn laatste blikje met stroopwafels aan haar te geven.
Afgelopen woensdagavond ben ik met 2 andere Nederlanders, twee Russische meisjes van Neso Russia en een Oostenrijks meisje naar een cafe geweest waar we gezellig op het dak hebben gezeten. Over het algemeen werd er Engels gesproken maar ik moest het mij weer zo moeilijk mogelijk maken door Nederlands, Engels, Russisch EN Duits tegelijkertijd te spreken. De twee Russische meisjes spreken ook Nederlands dus ik vond het een beetje zielig voor dat meisje uit Oostenrijk. Ik kan wel stellen dat mijn Duits nog steeds beter is dan dat van de gemiddelde Jan Kaas. Vervolgens ben ik alleen teruggegaan met de metro (aagezien ik, vermoedelijk terecht, dacht dat de rode lijn naar Yugo-Zapadnaya sneller was dan de oranje lijn). Alleen daar aangekomen stapte ik weliswaar niet in de verkeerde bus maar die bus ging wel de verkeerde richting uit! Zo kwam ik ergens helemaal in de buitenwijken terecht. Gelukkig maakte de bus een rondje en kon ik zo weer mee terug. Vanaf het metrostation reed deze dit keer wel de goede kant op.
Vandaag is het klooster dag. Ik ga naar het Novodevichy Monastery en naar het Donskoy Monastery
Tot slot nog een "prijsvraag". Op de foto hieronder zie je een gedeelte van mijn raam en op de begane grond staat een vuilniswagen die maandag tot en met vrijdag komt. Nu is de vraag, hoe laat komt deze?
A. 4 uur 's nachts
B. 5 uur 's nachts
c 6 uur 's ochtends
Ik wens u succes.
Nils
We doen over het algemeen heel veel aan spreken: over internet, het maken van Russische gerechten (raad eens wie daar om vroegen?), politiek en natuurlijk geschiedenis. Zo kwam ik erachter dat het gedeelte waarin ik woon helemaal niet zo oud is. Novye Tsjerejomuski, Konkovo, Belyayevo en Kalusjkaya (allemaal metrostations, zoek maar op, het is op de oranje lijn) waren vroeger allemaal dorpjes aan de rand van Moskou. Tijdens de slag om Moskou lag hier de frontlinie en er staat zelfs een gedenkteken voor een infanterie divisie die vanaf hier zijn opmars begon en in Berlijn eindigde.
Tot Stalin's dood begin jaren '50 was de woonsituatie voor de gemiddelde Rus een verschrikking: heleboel mensen woonden zeer dicht op elkaar en bij elkaar. Stalin heeft dan ook weinig woningen gebouwd. Dat veranderde toen Chroetsjov aan de macht kwam en overal van die grote Sovjet flats ging bouwen (in dit gedeelte Tsjerejomoski genaamd). Het planbureau wees vervolgens de vier bovenstaande dorpjes aan waar allemaal van die nieuwe flats gebouwd moesten gaan worden, zo werden de dorpjes dus opgeslokt door Moskou.
Zoals ik al eerder melde hebben we drie verschillende leraressen. Mijn favoriete lerares komt op dinsdag en donderdag, ze heeft heel veel ervaring in lesgeven. Ze heeft een gevarieerd lesprogramma: in de zes uur dat we elke dag les hebben doen we grammatica, lezen en spreken. Mooi verdeeld dus. Nu hadden we het gister over de zaak Litvinenko maar ze kon zich de naam niet gelijk herinneren. Maar ik wel! Vervolgens kon ik al niet meer stuk: volgens haar weet ik meer dan zij en ze ging dat ook rondvertellen op het dekanat (coordinatoren van de zomercursus). Vervolgens heb ik maar besloten om mijn laatste blikje met stroopwafels aan haar te geven.
Afgelopen woensdagavond ben ik met 2 andere Nederlanders, twee Russische meisjes van Neso Russia en een Oostenrijks meisje naar een cafe geweest waar we gezellig op het dak hebben gezeten. Over het algemeen werd er Engels gesproken maar ik moest het mij weer zo moeilijk mogelijk maken door Nederlands, Engels, Russisch EN Duits tegelijkertijd te spreken. De twee Russische meisjes spreken ook Nederlands dus ik vond het een beetje zielig voor dat meisje uit Oostenrijk. Ik kan wel stellen dat mijn Duits nog steeds beter is dan dat van de gemiddelde Jan Kaas. Vervolgens ben ik alleen teruggegaan met de metro (aagezien ik, vermoedelijk terecht, dacht dat de rode lijn naar Yugo-Zapadnaya sneller was dan de oranje lijn). Alleen daar aangekomen stapte ik weliswaar niet in de verkeerde bus maar die bus ging wel de verkeerde richting uit! Zo kwam ik ergens helemaal in de buitenwijken terecht. Gelukkig maakte de bus een rondje en kon ik zo weer mee terug. Vanaf het metrostation reed deze dit keer wel de goede kant op.
Vandaag is het klooster dag. Ik ga naar het Novodevichy Monastery en naar het Donskoy Monastery
Tot slot nog een "prijsvraag". Op de foto hieronder zie je een gedeelte van mijn raam en op de begane grond staat een vuilniswagen die maandag tot en met vrijdag komt. Nu is de vraag, hoe laat komt deze?
A. 4 uur 's nachts
B. 5 uur 's nachts
c 6 uur 's ochtends
Ik wens u succes.
Nils
maandag 19 juli 2010
Jahoor, een voetbalveld
Aangezien een bezoeker van dit weblog het graag anders wil zien: ja het IS een voetbalveld, een veld waarop 11 mensen een bal rondspelen in de hoop deze in het doel van de tegenpartij te krijgen. Dus het grasveldje op mijn filmpje is GEEN gewoon grasveld maar een voetbalveld. Dat u het even weet. Excuses voor het ongemak.
Goed tijd voor andere zaken: de Russische kantine (stolovaya). Hierbij een paar foto's van vandaag.
Nils
Goed tijd voor andere zaken: de Russische kantine (stolovaya). Hierbij een paar foto's van vandaag.
Nils
donderdag 15 juli 2010
Filmpje!
OK aangezien het internet per uitstek geschikt is voor interactieve zaken, hierbij twee filmpjes die ik vandaag gemaakt heb.
Er komt nog een filmpje aan maar aangezien die meer dan 900 MB groot is zal ik later een link plaatsen.
Nils
Er komt nog een filmpje aan maar aangezien die meer dan 900 MB groot is zal ik later een link plaatsen.
Nils
dinsdag 13 juli 2010
Brand!
Nee hoor we hebben hier niet echt brand gehad. Ik wilde al een paar uur geleden wat plaatsen maar de concierge kwam langs om te zeggen dat binnen vijf minuten het brandalarm af zou gaan. Mij werd vriendelijk verzocht om voor een half uur (of mogelijk langer) naar buiten te gaan zodat "enkele mannen" de etage konden "inspecteren". Ik heb mijn zonnebril gepakt en ben gaan eten bij het gebruikelijke Oezbeekse restaurant. Maar nu ik hier weer zo zit heb ik het vermoeden dat er helemaal geen brandoefening is geweest. Wel handig trouwens, dat er in ieder geval gewaarschuwd wordt dat er over een paar minuten het brandalarm afgaat. Ik vermoed dat mijn vader de veiligheidskundige hier nog wel wat over te zeggen heeft. Bovendien zitten bij ons de nooduitgangen ook op slot: er loopt ergens een dame rond met de sleutel hiervoor. Ik kan hier natuurlijk heel eenvoudig neerzetten: typisch Rusland. Maar ik weet dat er bij TNT Post in Nederland helemaal niets gedaan wordt (gewoon doorwerken) als er een brandoefening is, alleen maar vervelend.
Vorige week donderdag heb ik nog een presentatie gehouden in het Russisch voor de andere klasgenoten over hoe de oligarchen rijk zijn geworden. Ik had 15 minuten tekst voorbereid maar al met al kostte het mij anderhalf uur, aangezien mijn klasgenoten het leuk vonden om interactief bezig te zijn (uiteindelijk werd het meer een discussie waarbij ik optrad als feitenmachine). Na anderhalf uur kreeg ik een groot applaus en complimenten voor de kwaliteit. Twee Franse meisjes kwamen het zelfs na de les helemaal zeggen!
Ik ben dit weekend van vrijdag tot maandagochtend naar St. Petersburg geweest. Ik ben ernaartoe gegaan met de trein: de Nevskij Express (ja die trein van de bomaanslag een paar maanden geleden). Aanboord was er airco (in Moskou was het 33 graden), een tv, lekker veel beenruimte, gratis oortjes voor het geluid van de TV. En een heel pakket aan broodjes, beleg en drinken+werd er na 1.5 uur ook nog eens een warme maaltijd gerserveerd, niet slecht. Ik had vantevoren een bed geboekt in een hostel genaamd "St. Petersburg Hostel". Voor 5 euro per nacht. Het hostel was pas opgeleverd en zag er zeer goed uit (groot portret van Medvedev en Poetin aan de muur). Er waren bij elkaar 3 WC's, 3 Massagedouches (met eigen boiler dus geen last van koud water), een grote keuken met gratis koffie en thee, een goed bed (ook geschikt voor de langsten van ons) en het feit dat het hostel op een zeer centrale plaats ligt, vlakbij Sennaya Plosjad. Ik zou het iedereen aanraden.
Even heel kort over dat koude water en de douches: in Rusland worden de waterpijpen schoongemaakt en gerepareerd gedurende mei/juni/juli/augustus. Dit vanwege het weer in de winter, de autoriteiten zeggen dat als ze dit niet doen er een grote kans is op barsten in de leidingen en dus grote lekkages. In steden als St. Petersburg en Moskou hangt het af van het rayon waar je in woont maar ik heb weleens gehoord dat als in een stad als Samara mensen 3 maanden lang geen warm water hebben. Betekent dus dat als je zelf een boiler hebt er altijd warm water is (als er uberhaupt water is natuurlijk). Ik heb zelf al sinds de 29ste geen warm water, maar dat douchen met koud water is best lekker eigenlijk. Als je er echt niet tegen kunt zijn er op de begane grond wel douches met warm water.
Goed terug naar St. Petersburg. Ik heb daar 3 dagen gezeten en met veel oude vrienden (en nieuwe via internet) allerlei dingen gedaan, vooral veel op terrasjes gezeten. Maandagochtend ben ik teruggegaan met de Sapsan, een nieuwe trein a la de Duitse ICE. Daarmee ben ik om 11 uur 's ochtends aangekomen.
In de trein heb ik een paar uur zitten denken over Rusland's infrastructuur en over de introductie van groene energie voor auto's. Allereerst zie ik, zeker voor Rusland, de in de komende decennia de electrische auto niet erg opkomen. Dit vanwege de grote problemen met de opslag van energie, energie efficiency en het feit dat die energie voor auto's ook ergens geproduceerd moet worden. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde hydrocarbons (waterstof) volgens de statistieken heb je 1 vrachtwagen met waterstof nodig voor 20 auto's, terwijl je met een vrachtwagen gevuld met gas 200 auto's kunt laten rijden. Feit blijft dat de alternatieve energiebronnen gewoon onvoldoende ontwikkeld zijn, te duur zijn en bovendien zijn ze inefficient, waarom zou Rusland die kant op moeten gaan?
Dan is er nog de vraag van de hoeveelheid auto's in Rusland. In de steden hebben zeker veel mensen een auto. Maar volgens de Russische statistieken zijn er per 1000 Russen 210 auto's, vrij weinig in vergelijking met Europa, waar dit aantal tussen de 500-600 ligt. Het creeeren van een groot snelweg systeem in Rusland a la de Autobahnen in Duitsland zou dus maar interessant zijn voor ongeveer 1/3e van de Russische bevolking. Nogal asociaal (in die zin is het een goede beslissing geweest van de Russische regering om de sociale uitkeringen te verhogen, inclusief de pensioenen met 30%). In plaats van te luisteren naar de Wereldbank.
Mocht er toch een wens zijn om wegen te bouwen dan is het goed om dat volledig over te laten aan de markt en er zelf een beperkte rol in te spelen. Rusland is het duurste land om wegen aan te leggen maar daar merk je aan de kwaliteit relatief weinig aan, to say the least. Ongeveer 2/3 van het gerserveerde bedrag "verdwijnt" ergens heen. Het is daarnaast misschien wijs om dan tol over de wegen te heffen, zodat alleen automobilisten betalen en niet het complete volk. Er is ook weinig vraag naar prestige projecten in bijvoorbeeld Siberie, de symbolische maar verliesgevende Trans-Siberie route is zonde van het geld.
Ten derde laat het Russische klimaat de bouw van wegen gewoon niet toe:
1. De lange afstanden maken de onderhoudskosten enorm hoog
2. De invloed van de kou op wegen leidt inherent tot barsten en gaten
Zelfs als corruptie niet zou bestaan is het bijna een onmogelijke uitdaging.
Daarom zou ik vooral zeggen: blijf concentreren op de treinen. Eurasia is veel beter geschikt voor spoor dan voor wegen. Bovendien zijn treinen stukken schoner en zijn ze een stuk veiliger dan autorijden in Rusland. Trein reizen in Rusland is zowiezo fantastisch vanwege het contact dat je hebt met mensen, de organisatie (altijd op tijd, +30 of-30) en de prijs is ook vrij laag.
Meer treinen alstublieft:
Op maandag ben ik naar het naar het kantoor van Neso/Nuffic in Moskou gegaan. We waren uitgenodigd door de directeur, Charles Hoedt. 's Avonds zijn we gezellig wezen eten bij een leuk restaurant. Ik had een "Feestje aan de Wolga" besteld, een groot uitgehold brood met ragout erin. Naast mij studeren hier nog drie andere Nederlanders. De ene was helaas verhinderd maar de andere twee, Margriet en Maria waren er wel. Margriet zit hier omdat ze eigenlijk Russisch moet leren voor haar PhD Archeologie over Centraal-Azie (veel bronnen in het Russisch natuurlijk) en Margriet zit hier vanwege haar Kaukasus specialisatie. Ik heb daar een erg lekker kruidendrankje gedronken, ik meen uit Georgie: Tarkun. Een erg groen drankje op basis van kruiden. Erg goed tegen de dorst.
Nils
Vorige week donderdag heb ik nog een presentatie gehouden in het Russisch voor de andere klasgenoten over hoe de oligarchen rijk zijn geworden. Ik had 15 minuten tekst voorbereid maar al met al kostte het mij anderhalf uur, aangezien mijn klasgenoten het leuk vonden om interactief bezig te zijn (uiteindelijk werd het meer een discussie waarbij ik optrad als feitenmachine). Na anderhalf uur kreeg ik een groot applaus en complimenten voor de kwaliteit. Twee Franse meisjes kwamen het zelfs na de les helemaal zeggen!
Ik ben dit weekend van vrijdag tot maandagochtend naar St. Petersburg geweest. Ik ben ernaartoe gegaan met de trein: de Nevskij Express (ja die trein van de bomaanslag een paar maanden geleden). Aanboord was er airco (in Moskou was het 33 graden), een tv, lekker veel beenruimte, gratis oortjes voor het geluid van de TV. En een heel pakket aan broodjes, beleg en drinken+werd er na 1.5 uur ook nog eens een warme maaltijd gerserveerd, niet slecht. Ik had vantevoren een bed geboekt in een hostel genaamd "St. Petersburg Hostel". Voor 5 euro per nacht. Het hostel was pas opgeleverd en zag er zeer goed uit (groot portret van Medvedev en Poetin aan de muur). Er waren bij elkaar 3 WC's, 3 Massagedouches (met eigen boiler dus geen last van koud water), een grote keuken met gratis koffie en thee, een goed bed (ook geschikt voor de langsten van ons) en het feit dat het hostel op een zeer centrale plaats ligt, vlakbij Sennaya Plosjad. Ik zou het iedereen aanraden.
Even heel kort over dat koude water en de douches: in Rusland worden de waterpijpen schoongemaakt en gerepareerd gedurende mei/juni/juli/augustus. Dit vanwege het weer in de winter, de autoriteiten zeggen dat als ze dit niet doen er een grote kans is op barsten in de leidingen en dus grote lekkages. In steden als St. Petersburg en Moskou hangt het af van het rayon waar je in woont maar ik heb weleens gehoord dat als in een stad als Samara mensen 3 maanden lang geen warm water hebben. Betekent dus dat als je zelf een boiler hebt er altijd warm water is (als er uberhaupt water is natuurlijk). Ik heb zelf al sinds de 29ste geen warm water, maar dat douchen met koud water is best lekker eigenlijk. Als je er echt niet tegen kunt zijn er op de begane grond wel douches met warm water.
Goed terug naar St. Petersburg. Ik heb daar 3 dagen gezeten en met veel oude vrienden (en nieuwe via internet) allerlei dingen gedaan, vooral veel op terrasjes gezeten. Maandagochtend ben ik teruggegaan met de Sapsan, een nieuwe trein a la de Duitse ICE. Daarmee ben ik om 11 uur 's ochtends aangekomen.
In de trein heb ik een paar uur zitten denken over Rusland's infrastructuur en over de introductie van groene energie voor auto's. Allereerst zie ik, zeker voor Rusland, de in de komende decennia de electrische auto niet erg opkomen. Dit vanwege de grote problemen met de opslag van energie, energie efficiency en het feit dat die energie voor auto's ook ergens geproduceerd moet worden. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde hydrocarbons (waterstof) volgens de statistieken heb je 1 vrachtwagen met waterstof nodig voor 20 auto's, terwijl je met een vrachtwagen gevuld met gas 200 auto's kunt laten rijden. Feit blijft dat de alternatieve energiebronnen gewoon onvoldoende ontwikkeld zijn, te duur zijn en bovendien zijn ze inefficient, waarom zou Rusland die kant op moeten gaan?
Dan is er nog de vraag van de hoeveelheid auto's in Rusland. In de steden hebben zeker veel mensen een auto. Maar volgens de Russische statistieken zijn er per 1000 Russen 210 auto's, vrij weinig in vergelijking met Europa, waar dit aantal tussen de 500-600 ligt. Het creeeren van een groot snelweg systeem in Rusland a la de Autobahnen in Duitsland zou dus maar interessant zijn voor ongeveer 1/3e van de Russische bevolking. Nogal asociaal (in die zin is het een goede beslissing geweest van de Russische regering om de sociale uitkeringen te verhogen, inclusief de pensioenen met 30%). In plaats van te luisteren naar de Wereldbank.
Mocht er toch een wens zijn om wegen te bouwen dan is het goed om dat volledig over te laten aan de markt en er zelf een beperkte rol in te spelen. Rusland is het duurste land om wegen aan te leggen maar daar merk je aan de kwaliteit relatief weinig aan, to say the least. Ongeveer 2/3 van het gerserveerde bedrag "verdwijnt" ergens heen. Het is daarnaast misschien wijs om dan tol over de wegen te heffen, zodat alleen automobilisten betalen en niet het complete volk. Er is ook weinig vraag naar prestige projecten in bijvoorbeeld Siberie, de symbolische maar verliesgevende Trans-Siberie route is zonde van het geld.
Ten derde laat het Russische klimaat de bouw van wegen gewoon niet toe:
1. De lange afstanden maken de onderhoudskosten enorm hoog
2. De invloed van de kou op wegen leidt inherent tot barsten en gaten
Zelfs als corruptie niet zou bestaan is het bijna een onmogelijke uitdaging.
Daarom zou ik vooral zeggen: blijf concentreren op de treinen. Eurasia is veel beter geschikt voor spoor dan voor wegen. Bovendien zijn treinen stukken schoner en zijn ze een stuk veiliger dan autorijden in Rusland. Trein reizen in Rusland is zowiezo fantastisch vanwege het contact dat je hebt met mensen, de organisatie (altijd op tijd, +30 of-30) en de prijs is ook vrij laag.
Meer treinen alstublieft:
Op maandag ben ik naar het naar het kantoor van Neso/Nuffic in Moskou gegaan. We waren uitgenodigd door de directeur, Charles Hoedt. 's Avonds zijn we gezellig wezen eten bij een leuk restaurant. Ik had een "Feestje aan de Wolga" besteld, een groot uitgehold brood met ragout erin. Naast mij studeren hier nog drie andere Nederlanders. De ene was helaas verhinderd maar de andere twee, Margriet en Maria waren er wel. Margriet zit hier omdat ze eigenlijk Russisch moet leren voor haar PhD Archeologie over Centraal-Azie (veel bronnen in het Russisch natuurlijk) en Margriet zit hier vanwege haar Kaukasus specialisatie. Ik heb daar een erg lekker kruidendrankje gedronken, ik meen uit Georgie: Tarkun. Een erg groen drankje op basis van kruiden. Erg goed tegen de dorst.
Nils
dinsdag 6 juli 2010
Eerste lessen
Zo de lessen zijn nu dus begonnen. Ik heb van maandag tot en met donderdag les van 9.30-14.50 met tussendoor een pauze van een uur. Op maandag en woensdag heb ik een lerares die met een heel licht stemmetje praat en ook nog niet zo lang lesgeeft aan buitenlandse studenten. Zij is ook nog vrij jong. Op dinsdag en donderdag hebben we een andere vrouw waarvan het duidelijk is dat ze het al een stuk langer doet. Die lessen zijn ook veel interessanter. Lerares nummer een werkt met een boek terwijl lerares twee 90% van de tijd met ons allerlei dialogen voert. Oh ja, beide leraressen praten alleen Russisch, tegen elkaar mag je wel Frans spreken bijvoorbeeld, in de pauzes. Maar tijdens de lessen is het praktisch verboden.
Bij mij in de klas zitten zeven fransen, een iemand uit portugal, ik als enige uit Nederland en nog twee meisjes uit Italie die in Belgie studeren. Een van de Franse studenten ging helemaal los over Berulosconi in Italie en hoe hij niet-Italianen discrimineert en dat ze Mussolini vereren in Italie. Het verbaasde mij dat hij daar zo sterk op los mocht gaan van de lerares, hoewel ze er aan het einde wel een grapje van maakte. Deze Fransman komt trouwens uit Belgie dus ik heb hem er na zijn toespraak aan herinnerd dat de Fransen na de Belgische onafhankelijkheid de Vlamingen en de Nederlandse taal ook gediscrimineerd hebben alleen dat was geen twee jaar (zoals blijkbaar in Italie) maar twee eeuwen lang. Maar daar haalde meneer zijn schouders over op, tja dat mag kennelijk wel volgens de Fransen. Vervolgens bond hij wel een stuk in. Mind you, allemaal in het Russisch.
Lerares nummer twee vroeg halverwege de les aan mij of ik wel een test had gedaan om op niveau ingedeeld te worden. Ik vond dat raar omdat ze het niet aan andere mensen vroeg. Dus dacht ik in eerste instantie dat ze mijn Russisch slechter vond dan dat van de anderen.. wat ik mij eigenlijk moeilijk kon voorstellen. Maar toen ik na de pauze bij de deur stond gaf ze me een schouderklopje en zei ze: "je Russisch is heel goed, waar heb je zo goed Russisch geleerd?" Ik antwoordde daarop dat ik de Russische geschiedenis, economie, cultuur en politiek bestudeer. Vervolgens stelde zij weer voor dat ik een presentatie moet voorbereiden voor donderdag over de (politieke) situatie in Rusland. De presentatie moet 15 minuten lang zijn, mag ook meer. Dus heb ik nog wel wat huiswerk te doen.
De focus ligt hier dus op spreken en dan vooral alledaagse situaties, hoewel het niveau bij ons al een stuk hoger ligt dan dat. Een kaartje kopen voor de metro of vertellen wat er leuk is aan Moskou is meer voor mensen die net bezig zijn. Soms doen we ook wel wat grammatica (voor de specialisten: werkwoorden van beweging, do I need to say more?). Tijdens de lessen merk je wel dat een hoop vooroordelen die wij over Fransen hebben voortdurend bevestigd worden. Constant maar zeuren over van alles en nog wat, dan is het weer te warm, dan moet het raam weer dicht want anders horen ze niets, dan is het weer de metro "die niet voor buitenlanders (lees voor Fransen) gebouwd is". Dit vanwege het feit dat als ze arriveren op een metrostation ze niet weten welke het is. Als je Russisch kunt lezen is er volgens mij geen probleem, bovendien wordt het nog omgeroepen ook. Ik vind de Russische metro een uitstekend systeem en heel makkelijk om in de reizen, ook als je alleen maar Russische letters kunt lezen. Om eerlijk te zijn zou ik vermoedelijk in Frankrijk de weg ook kwijtraken in de metro. De lerares grapte nog dat Stalin helaas niet aan de Fransen gedacht had toen hij de metro liet bouwen.
Misschien even interessant hoe het zit met eten:
-Zoals overal in Rusland is het zeer onwaarschijnlijk dat je pannen, bestek, borden en glazen/mokken in je kamer vind. Die moet je zelf kopen. Bestek kan je alleen kopen in de grote hypermarkten terwijl je in elke middelgrote supermarkt wel aan glazen/mokken kunt komen. Een vork kost ongeveer 70 Roebel (iets meer dan een euro).
-Elke verdieping heeft zijn eigen keuken, met 3 (mobiele) fornuizen. Koken op je kamer is verboden en je hebt daar ook de faciliteiten niet voor. De kamer heeft wel een koelkast (voorkomt tenminste dat mensen je spullen stelen) maar geen waterkoker. Dus als je van thee houdt moet je die ook aanschaffen. Zo ziet de keuken eruit:
-De fornuizen waarop gekookt moet worden zijn nogal instabiel, goed opletten dus bij het koken dat je dat fornuis niet aanstoot. Maar goed, je hebt hier dus een aantal opties. Ik prefereer om 's morgens gewoon met bakje cornflakes te beginnen, dan tussendemiddag (behalve op zaterdag en zondag) naar de kantine te gaan (stalovaya)en daar of mijn brood mee naar toe te nemen of een warme lunch te nuttigen. Om een uur of vier ga ik met een vriend zo goed als elke dag naar Sindbad, gerund door een Uzbeekse familie (denk ik). Je moet wel 1,2 kilometer lopen maar dan heb je wel een lekkere en goedkope maaltijd. Aan koken doe ik dus niet.
-Pannen moet je dus ook kopen of lenen van andere mensen!
Vrijdag ga ik naar St. Petersburg. Ik zal daar om 17.45 aankomen en ik zalwaarschijnlijk per Sapsan (hele snelle trein) reizen).
Ik ben benieuwd hoe dat is. Het wordt vast gezellig aangezien ik allerlei oude vrienden en kennissen zal ontmoeten.
Nils
zaterdag 3 juli 2010
Niet alleen het Nederlands elftal heeft gescoord: ik ga vanavond ook scoren!
Zo sprak een Nederlandse expat met misschien iets te veel bier op tegen mij. Toen ik daar op antwoordde dat er tijdens het WK/EK gemiddeld meer kinderen verwekt worden dan normaal antwoordde hij nog: ja zo gek ben ik toch niet! Ok duidelijk.
Ik was gisteren dus met de Nederlandse vereniging naar de wedstrijd Nederland-Brazilie gaan kijken. Opzich wel leuk hoor die atmosfeer, met toeters en andere zaken. Maar het is ook weleens leuk om te kijken wat voor soort mensen daar zitten. Tegenover mij zat een man die bij de Europese Commissie in Moskou werkte. Dat was zo'n beetje het enige wat hij zei want ik ben "maar" student dus dan ben je al niet meer interessant. Russisch kan hij in ieder geval niet, want hij kon nog geen steak bestellen. Nou ja, hij zal wel andere vaardigheden hebben. Schuin tegenover mij zat een man met een hele dikke bierbuik die, zoals ik observeerde, zich wel heel erg tegoed deed aan het gratis bier. Tja je bent Nederlander of je bent het niet.
Nederland in het klein dus in de Radio Sports Bar.
Ik heb ondertussen mijn draai wel zo'n beetje gevonden hier in het instituut. Zo heb ik een studentenkaart gekregen (korting op musea, openbaar vervoer) en heb ik een alleraardigst Uzbeekse cafetaria gevonden waar je voor 200-300 Roebel goed kunt eten.
Vrijdag heb ik trouwens nog een test gedaan om te kijken op welk niveau ik ingedeeld ga worden. We moesten om 10 uur verzamelen in een aula waar ons van alles werd meegedeeld (in het Russisch) over registratie en de voorzieningen. Zo hebben we hier een best grote winkel, kantine, een heel sportprogramma, EHBO en bibliotheek. Tijdens de bijeenkomst zat ik toevallig naast een belg uit Leuven. Ik zei nog tegen hem dat ik waarschijnlijk volgend jaar nog een half jaartje in Leuven moet studeren. En voila: hij raadde in een keer de naam van mijn docent aldaar goed. Het bleek dat hij zelf ook op de Slavische fakulteit aldaar studeert. Tja de wereld is klein. Vervolgens werd iedereen op land ingedeeld... en bleef ik dus na 10 minuten als enige Nederlander over en moest ik met acht Italiaanse meiden en een lerares naar een klaslokaal. Daar moesten we een voor een een gesprek voeren met de docent, zodat er zoals ik al zei, een indeling gemaakt kon worden op niveau.
De Italianen moesten als eerst en terwijl ik dat aanhoorde dacht ik al: dat kunnen de Nederlanders veel beter! En inderdaad ze vond duidelijk dat ik het goed deed, dus ik word hopelijk niet gedwongen weer het alfabet te leren. De papierwinkel is inmiddels in orde dus ben ik daarna met mijn studentenkaart maar een abonnement gaan kopen voor de bus. Daarme kan ik de hele maand juli gratis reizen voor slechts 4 euro!
Verder niet erg veel nieuws: vandaag ga ik met Ilyas (vriend uit Maleisie) en Marina (Russische kennis) naar Tsaritsyno, een paleis van Katerina de II. Vervolgens gaan we naar een Koreaans restaurant. Koreaans heb ik nog nooit gegeten dus eens kijken of dat lekker is. Tevens ga ik voor a.s. vrijdag treinkaartjes kopen aangezien ik dan St. Petersburg ga bezoeken.
Tot slot nog een toegift: lees vooral de tweede regel. (Ja ik denk er niet aan om vanaf de 6e verdieping naar beneden te springen...)
Nils
Ik was gisteren dus met de Nederlandse vereniging naar de wedstrijd Nederland-Brazilie gaan kijken. Opzich wel leuk hoor die atmosfeer, met toeters en andere zaken. Maar het is ook weleens leuk om te kijken wat voor soort mensen daar zitten. Tegenover mij zat een man die bij de Europese Commissie in Moskou werkte. Dat was zo'n beetje het enige wat hij zei want ik ben "maar" student dus dan ben je al niet meer interessant. Russisch kan hij in ieder geval niet, want hij kon nog geen steak bestellen. Nou ja, hij zal wel andere vaardigheden hebben. Schuin tegenover mij zat een man met een hele dikke bierbuik die, zoals ik observeerde, zich wel heel erg tegoed deed aan het gratis bier. Tja je bent Nederlander of je bent het niet.
Nederland in het klein dus in de Radio Sports Bar.
Ik heb ondertussen mijn draai wel zo'n beetje gevonden hier in het instituut. Zo heb ik een studentenkaart gekregen (korting op musea, openbaar vervoer) en heb ik een alleraardigst Uzbeekse cafetaria gevonden waar je voor 200-300 Roebel goed kunt eten.
Vrijdag heb ik trouwens nog een test gedaan om te kijken op welk niveau ik ingedeeld ga worden. We moesten om 10 uur verzamelen in een aula waar ons van alles werd meegedeeld (in het Russisch) over registratie en de voorzieningen. Zo hebben we hier een best grote winkel, kantine, een heel sportprogramma, EHBO en bibliotheek. Tijdens de bijeenkomst zat ik toevallig naast een belg uit Leuven. Ik zei nog tegen hem dat ik waarschijnlijk volgend jaar nog een half jaartje in Leuven moet studeren. En voila: hij raadde in een keer de naam van mijn docent aldaar goed. Het bleek dat hij zelf ook op de Slavische fakulteit aldaar studeert. Tja de wereld is klein. Vervolgens werd iedereen op land ingedeeld... en bleef ik dus na 10 minuten als enige Nederlander over en moest ik met acht Italiaanse meiden en een lerares naar een klaslokaal. Daar moesten we een voor een een gesprek voeren met de docent, zodat er zoals ik al zei, een indeling gemaakt kon worden op niveau.
De Italianen moesten als eerst en terwijl ik dat aanhoorde dacht ik al: dat kunnen de Nederlanders veel beter! En inderdaad ze vond duidelijk dat ik het goed deed, dus ik word hopelijk niet gedwongen weer het alfabet te leren. De papierwinkel is inmiddels in orde dus ben ik daarna met mijn studentenkaart maar een abonnement gaan kopen voor de bus. Daarme kan ik de hele maand juli gratis reizen voor slechts 4 euro!
Verder niet erg veel nieuws: vandaag ga ik met Ilyas (vriend uit Maleisie) en Marina (Russische kennis) naar Tsaritsyno, een paleis van Katerina de II. Vervolgens gaan we naar een Koreaans restaurant. Koreaans heb ik nog nooit gegeten dus eens kijken of dat lekker is. Tevens ga ik voor a.s. vrijdag treinkaartjes kopen aangezien ik dan St. Petersburg ga bezoeken.
Tot slot nog een toegift: lees vooral de tweede regel. (Ja ik denk er niet aan om vanaf de 6e verdieping naar beneden te springen...)
Nils
woensdag 30 juni 2010
Reis en Aankomst: papierwerk, andere nationaliteit en de WC doorspoelen met behulp van de douchekop
Zo ik ben gearriveerd in Moskou, waar de temperatuur zo rondom de 30 graden ligt.
De vlucht zelf ging uitstekend, ik ben om half acht 's ochtends vertrokken vanaf Schiphol richting Frankfurt. Op Frankfurt realiseerde ik mij ineens dat ik voor de immigratiekaart (die moet je ook weer invullen als onderdeel van de visum procedure) het wel handig zou zijn als ik een pen had. Een pen had ik niet bij me, dus ging ik op zoek naar een kiosk. Nergens op Frankfurt een kiosk te vinden dus ben ik een drankwinkel binnen gelopen om iemand om een pen te vragen. Ik kreeg van het personeel gratis een pen van hen mee. Zeer aardig!
Na de aankomst op Moskou moest ik dus nog de immigratiekaart invullen. Ik sprinten natuurlijk, want anders staat er een enorme rij bij de visumcontrole. Visum ging uitstekend, duurde een minuutje en vervolgens moest ik 25 minuten wachten op mijn koffer. Daarna heeft een goede vriend uit Maleisie mij opgehaald van het vliegveld, daarna hebben we de bus genomen en vervolgens de metro. Bij aankomst gelijk naar de receptie van het instituut gegaan. In eerste instantie wilden ze mij een gewone kamer geven (dus met 2/3 anderen op dezelfde kamer) maar ik had vantevoren bij de coordinator een kamer voor mezelf (+WC, douche en koelkast) gereserveerd. Ik had die bevestigingsmail ook meegebracht en dat hielp. Dus de eerste tip is: als je een kamer voor jezelf reserveert: print de bevestigingsmail uit! Iemand die hoger in de hierarchie stond had opgeschreven dat ik uit Belgie kwam. Of ik daar bezwaar tegen had.. nou nee hoor schrijf maar weer op.
Daarna ben ik even naar de kamer gegaan (geen warm water tot 7 juli!) en daarna zijn we wat boodschappen gaan doen in een winkelcentrum. Winkels zijn heel lang open in Rusland, zeker vergeleken met Nederland. Dit winkelcentrum was zelfs tot 23.00 open. Ik heb daar een yota gekocht. Een yota is een uitstekende manier om eenvoudig internet aan te sluiten. Je krijg een modem mee (een soort USB stick) die stop je in je computer en dan heb je binnen 20 minuten internet. De kosten bedragen ongeveer 2000 RU voor het modem en dan kost het internet zonder limiet 900 RU per maand. Erg goedkoop en de verbinding is uitstekend.
Vervolgens doemde probleem een al op: de WC was stuk. Het hele mechanisme bovenin de toilet (dus in de bak) was kapot. Het drijvertje dat de aanvoer van water naar de bak regelt was stuk. Dat betekende dat er contstant maar water die bak in liep en je het toilet niet door kon trekken. Tja wat moet dat moet dus heb ik het toilet doorgespoeld met water uit de douchekop! Daarna wel al diezelfde avond iemand laten komen, die IETS heeft gedaan maar ik weet nog steeds niet wat. Enfin, dat water bleef maar doorstromen en dat veroorzaakte nogal wat herrie. Ik kon niet slapen. Ik heb vervolgens het luik boven de WC (in de muur) opengedaan waar ik een aantal pijpen zag, waarvan er eentje naar de WC liep. Ik veronderstelde dat dit de water aanvoer was en dat klopte. Aan de rechterkant zat een afsluiter en die heb ik dichtgedraaid, probleem van de herrie ook weer opgelost.
Vandaag moest ik mij melden bij Liudmila die de internationale studenten coordineert. Ik heb haar nog een keer verteld van de WC, waarop zij naar de receptie belde, iets zei van ministerie, dreigen en snel een beetje waarop ik even later met iemand van hoger hand naar de kamer ging. De dienstdoende etagejuffrouw moest aantreden en er werd haar min of meer bevolen dat ik in een andere kamer moest, dit kon zo niet. En voila nu zit ik dus weer in een andere kamer met een toilet dat werkt, een modernere koelkast en wat betere bedden.
Goed verder met papieren:
1. Registratie bij de Russische immigratiedienst: die Lijudmila vulde een briefje voor me in, daarmee moest ik naar het decanaat, die er weer wat creatiefs meededen waarna mij vervolgens werd verteld dat ik naar de Sberbank moest om 74 te betalen voor de registratie. Ook weer gedaan (en wat boodschappen gelijk). Ik weer terug: lunchpauze tot twee uur, nou ok. Dan ga ik over een half uur weer!
2. Ik had gelijk over de pasfoto's, je krijg een studentenpas van de uni waarmee je overal kortingen kan krijgen. Bijvoorbeeld op musea en het openbaar vervoer. Dus ik weer een pasfoto afgegeven: morgen is de pas klaar.
3. Voor de kamer moest ik ook nog betalen. Ik met papiertje nummer 3 naar de boekhouder. Ik zei tegen die vrouw: ik blijf hier tot 4 augustus hoor. Nou dat was weer niet goed natuurlijk want de receptioniste had tot 31 juli opgeschreven. Ik weer naar de receptie: nee dat mogen wij niet zomaar veranderen ga maar weer naar Lijudmila. Ok daar gaan we weer: zij veranderd, weer naar de receptie, die hebben het ook weer veranderd en toen kon ik naar de boekhouder om te betalen.
Bedenk even dat de receptie op de begane grond zit en dat je voor de zaken die met onderwijs te maken hebben je 3 trappen op moet. I rest my case.
Morgen om 10 uur beginnen we met een bijeenkomst in het auditorium, vervolgens worden we in groepen ingedeeld. Ik ben benieuwd.
Nils
zaterdag 26 juni 2010
Studie
Aangezien iemand wat meer over de cursus zelf wil weten. Nee, deze beurzen zijn bestemd voor iedereen. Het maakt niet uit of je geen enkel woord kent of dat je de basis grammatica al begrijpt. Zodra je aankomt doen ze een test met je om te kijken op welk niveau je zit. Het is vervolgens de bedoeling dat je 24 uur per week les gaat volgen, de woensdag is altijd vrij, dan organiseerd het instituut uitjes naar diverse bezienswaardigheden. Als ik 29 juni ben gearriveerd zal ik zo snel mogelijk het precieze proces beschrijven. Bijvoorbeeld ook hoe lang lessen duren, iets over de leraren etc.
Hier een schema over de studieniveau's:
We Offer the Following Programs in Russian Language Learning:
1. Begin to Speak Russian (a course designed for learners without previous experience of the Russian language).
2. Continue to Speak Russian (a course of spoken Russian, Levels A1 and A2).
Correct Speaking (a corrective lexical and grammar course, Level B1).
3. Learn Grammar in Speaking Practice (challenges in Russian grammar, Levels A2, B1, and B2).
4. Converse, Discuss and Discourse (an intensive speaking practice course for fluent speakers of Russian, Levels B2 and C).
The classes are provided 4 days a week, 6 academic hours per day:
22 hrs – Practice courses of Russian (pronunciation, grammar and speaking practice);
2 hrs – Special courses in different aspects of Russian language, literature and culture.
Wednesday is a day of excursions to museums and historical places of Moscow (included in the tuition fee).
After finishing summer courses you will receive a Сertificate of Attendance.
Certification tests can be arranged on request
Nils
Hier een schema over de studieniveau's:
We Offer the Following Programs in Russian Language Learning:
1. Begin to Speak Russian (a course designed for learners without previous experience of the Russian language).
2. Continue to Speak Russian (a course of spoken Russian, Levels A1 and A2).
Correct Speaking (a corrective lexical and grammar course, Level B1).
3. Learn Grammar in Speaking Practice (challenges in Russian grammar, Levels A2, B1, and B2).
4. Converse, Discuss and Discourse (an intensive speaking practice course for fluent speakers of Russian, Levels B2 and C).
The classes are provided 4 days a week, 6 academic hours per day:
22 hrs – Practice courses of Russian (pronunciation, grammar and speaking practice);
2 hrs – Special courses in different aspects of Russian language, literature and culture.
Wednesday is a day of excursions to museums and historical places of Moscow (included in the tuition fee).
After finishing summer courses you will receive a Сertificate of Attendance.
Certification tests can be arranged on request
Nils
Voorbereiding
Hallo allemaal,
Dit is dan het allereerste bericht op dit weblog, ik hoop dat er nog vele zullen volgen. Ik (Nils van der Vegte) zal vanaf dinsdag 29 juni tot en met 4 augustus een weblog bijhouden over mijn studie ervaringen. Ik zal proberen het zo toegankelijk mogelijk te houden en veel op te schrijven. Mocht je toch een vraag hebben, aarzel dan niet en post deze even als reactie. Dan zal ik via een nieuwe entry de vraag zo duidelijk en uitgebreid mogelijk proberen te beantwoorden.
Maar eerst iets over de voorbereidingen. Goed, je hebt besloten om een maand lang in Rusland te gaan studeren. Dan zijn er een aantal documenten die je moet opsturen. De precieze eisen vind je op de website van Neso. Om je het zoeken te besparen kun je aan de rechterkant van dit blog een lijstje vinden met links. Klik op de tweede link van boven. Op zich wijst het zichzelf allemaal wel maar ik zou er toch graag wat algemene zaken over willen zeggen:
1. De documenten moet je inleveren bij het bureau buitenland van je eigen instelling. Op de universiteit van Leiden is dat voor de Geesteswetenschappen maar een iemand. Als je er bij je eigen instelling niet uitkomt zou ik gewoon de afdeling internationalisering bellen. De documenten stuurt je universiteit/hogeschool op naar Nuffic.
2. Het diploma van je Middelbare School heb je waarschijnlijk alleen maar in het Nederlands, ik heb mijn eigen diploma ingescant en er zelf een beetje aan geknutseld (het vertaald in het Engels). Vervolgens heeft de coordinator internationalisering op mijn universiteit er gewoon een stempeltje opgezet en klaar. Werkt prima op die manier. Ga niet naar een professionele vertaler of een notaris om je diploma's te waarmerken, dat kost je alleen maar een hoop geld.
3. In principe moet alles in het Engels (motivatiebrief, CV, referenties etc.). Ook het aanmeldingsformulier moet in principe in het Engels maar ze willen ook een kopie in het Russisch. Misschien is het zo dat je al Russisch kent, zoals ik. Maar ik denk dat de meesten van jullie niet vaardig genoeg zijn om zelf even zo'n kopie in het Russisch in te vullen. Hoe dat precies werkt weet ik zelf dus niet, ik kom er indien gewenst nog even op terug en anders moet je je eigen coordinator internationalisering even met Nuffic laten bellen.
De documenten moeten voor 16 maart ingeleverd worden.
Als al je documenten in orde zijn zal Nuffic je een mail sturen met daarin een bevestiging of je al de vereiste documenten hebt meegestuurd.
En dan....
Begint het wachten. Bij mij duurde het tot begin juni voordat ik te horen kreeg of de beurs toegekend was. Als je er 1 juli moet zijn is het wel kort dag, maar het is gewoon niet anders. Zo werken bureaucratische molens nu eenmaal. Het probleem is wel dat hoe langer het duurt hoe duurder je vliegticket wordt. Dan kan je twee dingen doen:
1. Wachten tot je het visum uiteindelijk hebt en dan maar zien of je nog voor een redelijke prijs naar Moskou kunt vliegen.
2. Een vliegticket kopen bij Lufthansa (en dan bedoel ik via Lufthansa.com NIET via Vliegwinkel). Ik zou je willen adviseren om als aankomst gewoon 1 juli te nemen en als vertrek 1 augustus, dan zit je wel goed. Ik adviseer juist Lufthansa omdat je voor 50 euro je de data weer kunt veranderen, voor welk soort ticket dan ook. Lufthansa is de enige vliegtuigmaatschappij die ik ken die deze service heeft voor de gewone klasse vliegtickets.
(3) Als je een ticket koopt, zorg dan dat je naar Moskou Domodedovo vliegt en niet naar Sheremetovo. Vanaf Sheremetovo kost het je zeker 2 uur om bij het instituut te komen. Daarbij komt nog eens dat Domodedovo een veel betere verbinding met het centrum heeft. Beide vliegvelden hebben een express trein (vertrekt elk half uur, kost 300 roebel.)
Voor het visum naar Rusland heb je weer een aantal documenten nodig. De link staat weer net als de info over de beurs aan de rechterkant van deze site. Je hebt nodig:
-een aanvraagformulier (kan je tegenwoordig gewoon met de computer intypen, sommige stukken vallen weg, maak je niet druk, doen ze niet moeilijk over)
-Een uitnodiging (Bij mij werd deze gestuurd in de vorm van een fax van het Russische ministerie van buitenlandse zaken, print de fax uit en neem deze in zijn GEHEEL mee! Dus niet alleen het nummer).
-Een verklaring van je zorgverzekering dat je verzekerd bent voor de periode van verblijf in Rusland. Let op: dit betekent NIET dat je je zorgpasje moet gaan kopieren, je moet je eigen verzekeraar bellen en dan heb je binnen een dag de verklaring binnen.
-Een pasfoto (kleur mag).
-Op dit moment is het consulaat in de zomer open vanaf negen uur. Ik zou jullie willen adviseren om niet om kwart voor twaalf 's middags dan aan te komen met je documenten. Wees er gewoon om kwart voor negen, ik heb wel meegemaakt dat mensen om kwart voor twaalf gewoon naar huis werden gestuurd, ondanks dat je volgens de website je visumaanvraag kunt indienen tot twaalf uur.
-Eenmaal binnen en je documenten zijn goedgekeurd wordt er OF gevraagd wanneer je je visum wilt ophalen (zo snel mogelijk natuurlijk) OF de persoon aan de andere kant beslist het voor je. Het ligt er maar net aan.
-Het visum is gratis (scheelt weer 40 euro)
Let op: deze voorwaarden kunnen veranderen, we hebben het hier per slot van rekening over bureaucratie, check altijd even de website van het consulaat.
Tot slot:
-Neem wat typische Nederlandse zaken mee (stroopwafels, drop). Als je iets in Rusland gedaan wilt krijgen is het weleens handig hier en daar mensen wat toe te schuiven.
-Neem pasfoto's mee! Er is een kans dat je een ander visum krijgt, volgens de site van de Russische immigratiedienst willen ze daarvoor ZWART-WIT foto's hebben. Ik zou voor de zekerheid zwart-witte en kleuren foto's meenemen, want nogmaals, we hebben het hier over bureaucratie.
Dit was het voor nu zo'n beetje, als er vragen of opmerkingen zijn lees ik die graag!
Nils
Dit is dan het allereerste bericht op dit weblog, ik hoop dat er nog vele zullen volgen. Ik (Nils van der Vegte) zal vanaf dinsdag 29 juni tot en met 4 augustus een weblog bijhouden over mijn studie ervaringen. Ik zal proberen het zo toegankelijk mogelijk te houden en veel op te schrijven. Mocht je toch een vraag hebben, aarzel dan niet en post deze even als reactie. Dan zal ik via een nieuwe entry de vraag zo duidelijk en uitgebreid mogelijk proberen te beantwoorden.
Maar eerst iets over de voorbereidingen. Goed, je hebt besloten om een maand lang in Rusland te gaan studeren. Dan zijn er een aantal documenten die je moet opsturen. De precieze eisen vind je op de website van Neso. Om je het zoeken te besparen kun je aan de rechterkant van dit blog een lijstje vinden met links. Klik op de tweede link van boven. Op zich wijst het zichzelf allemaal wel maar ik zou er toch graag wat algemene zaken over willen zeggen:
1. De documenten moet je inleveren bij het bureau buitenland van je eigen instelling. Op de universiteit van Leiden is dat voor de Geesteswetenschappen maar een iemand. Als je er bij je eigen instelling niet uitkomt zou ik gewoon de afdeling internationalisering bellen. De documenten stuurt je universiteit/hogeschool op naar Nuffic.
2. Het diploma van je Middelbare School heb je waarschijnlijk alleen maar in het Nederlands, ik heb mijn eigen diploma ingescant en er zelf een beetje aan geknutseld (het vertaald in het Engels). Vervolgens heeft de coordinator internationalisering op mijn universiteit er gewoon een stempeltje opgezet en klaar. Werkt prima op die manier. Ga niet naar een professionele vertaler of een notaris om je diploma's te waarmerken, dat kost je alleen maar een hoop geld.
3. In principe moet alles in het Engels (motivatiebrief, CV, referenties etc.). Ook het aanmeldingsformulier moet in principe in het Engels maar ze willen ook een kopie in het Russisch. Misschien is het zo dat je al Russisch kent, zoals ik. Maar ik denk dat de meesten van jullie niet vaardig genoeg zijn om zelf even zo'n kopie in het Russisch in te vullen. Hoe dat precies werkt weet ik zelf dus niet, ik kom er indien gewenst nog even op terug en anders moet je je eigen coordinator internationalisering even met Nuffic laten bellen.
De documenten moeten voor 16 maart ingeleverd worden.
Als al je documenten in orde zijn zal Nuffic je een mail sturen met daarin een bevestiging of je al de vereiste documenten hebt meegestuurd.
En dan....
Begint het wachten. Bij mij duurde het tot begin juni voordat ik te horen kreeg of de beurs toegekend was. Als je er 1 juli moet zijn is het wel kort dag, maar het is gewoon niet anders. Zo werken bureaucratische molens nu eenmaal. Het probleem is wel dat hoe langer het duurt hoe duurder je vliegticket wordt. Dan kan je twee dingen doen:
1. Wachten tot je het visum uiteindelijk hebt en dan maar zien of je nog voor een redelijke prijs naar Moskou kunt vliegen.
2. Een vliegticket kopen bij Lufthansa (en dan bedoel ik via Lufthansa.com NIET via Vliegwinkel). Ik zou je willen adviseren om als aankomst gewoon 1 juli te nemen en als vertrek 1 augustus, dan zit je wel goed. Ik adviseer juist Lufthansa omdat je voor 50 euro je de data weer kunt veranderen, voor welk soort ticket dan ook. Lufthansa is de enige vliegtuigmaatschappij die ik ken die deze service heeft voor de gewone klasse vliegtickets.
(3) Als je een ticket koopt, zorg dan dat je naar Moskou Domodedovo vliegt en niet naar Sheremetovo. Vanaf Sheremetovo kost het je zeker 2 uur om bij het instituut te komen. Daarbij komt nog eens dat Domodedovo een veel betere verbinding met het centrum heeft. Beide vliegvelden hebben een express trein (vertrekt elk half uur, kost 300 roebel.)
Voor het visum naar Rusland heb je weer een aantal documenten nodig. De link staat weer net als de info over de beurs aan de rechterkant van deze site. Je hebt nodig:
-een aanvraagformulier (kan je tegenwoordig gewoon met de computer intypen, sommige stukken vallen weg, maak je niet druk, doen ze niet moeilijk over)
-Een uitnodiging (Bij mij werd deze gestuurd in de vorm van een fax van het Russische ministerie van buitenlandse zaken, print de fax uit en neem deze in zijn GEHEEL mee! Dus niet alleen het nummer).
-Een verklaring van je zorgverzekering dat je verzekerd bent voor de periode van verblijf in Rusland. Let op: dit betekent NIET dat je je zorgpasje moet gaan kopieren, je moet je eigen verzekeraar bellen en dan heb je binnen een dag de verklaring binnen.
-Een pasfoto (kleur mag).
-Op dit moment is het consulaat in de zomer open vanaf negen uur. Ik zou jullie willen adviseren om niet om kwart voor twaalf 's middags dan aan te komen met je documenten. Wees er gewoon om kwart voor negen, ik heb wel meegemaakt dat mensen om kwart voor twaalf gewoon naar huis werden gestuurd, ondanks dat je volgens de website je visumaanvraag kunt indienen tot twaalf uur.
-Eenmaal binnen en je documenten zijn goedgekeurd wordt er OF gevraagd wanneer je je visum wilt ophalen (zo snel mogelijk natuurlijk) OF de persoon aan de andere kant beslist het voor je. Het ligt er maar net aan.
-Het visum is gratis (scheelt weer 40 euro)
Let op: deze voorwaarden kunnen veranderen, we hebben het hier per slot van rekening over bureaucratie, check altijd even de website van het consulaat.
Tot slot:
-Neem wat typische Nederlandse zaken mee (stroopwafels, drop). Als je iets in Rusland gedaan wilt krijgen is het weleens handig hier en daar mensen wat toe te schuiven.
-Neem pasfoto's mee! Er is een kans dat je een ander visum krijgt, volgens de site van de Russische immigratiedienst willen ze daarvoor ZWART-WIT foto's hebben. Ik zou voor de zekerheid zwart-witte en kleuren foto's meenemen, want nogmaals, we hebben het hier over bureaucratie.
Dit was het voor nu zo'n beetje, als er vragen of opmerkingen zijn lees ik die graag!
Nils
Abonneren op:
Posts (Atom)